உங்கள் நாகரீகம் நாசமாய்ப் போகட்டும்..!!!

சென்னை சென்ட்ரல் ரயில் நிலையத்துக்குள் நான் நுழைந்தபோது இரவு மணி ஒன்பதேகால் ஆகி விட்டிருந்தது. ஈரோடு செல்வதற்கான ஏற்காடு எக்ஸ்பிரஸ் பத்தேமுக்காலுக்குத்தான் கிளம்பும். அது வரை என்ன செய்வதெனத் தெரியவில்லை. எங்கும் ஜனத்திரள். கிடைத்த இடத்தை எல்லாம் ஆக்கிரமித்து இருந்தார்கள். வெக்கையில் உடல் அவிந்து விடும் போல இருந்தது. சற்று நேரம் எங்கேயாவது சாவகாசமாக "குளு குளு கூலில்" அமர்ந்தால் நன்றாக இருக்கும் போலத் தோன்றியது... அட அதாங்க.. ஏ.சி. எங்கே போகலாம்? சட்டென்று ரயில் நிலையத்திலேயே அமைந்திருக்கும் சரவண பவனின் ஞாபகம் வந்தது.

சாயங்காலம் நண்பர்களோடு சேர்ந்து டிபன் சாப்பிட்டு இருந்ததால் பெரிதாகப் பசியில்லை. ஆனாலும் போய் பேருக்கு எதையாவது சாப்பிட்டு விட்டு, கொஞ்ச நேரம் ஆசுவாசப் படுத்திக் கொண்டு வரலாம் எனத தோன்றியதால், அங்கேயே போகலாம் என முடிவு செய்தேன். படியேறிச் சென்று கதவைத் திறந்து உள்ளே நுழைந்தால், அடங்கொய்யால.... இதுக்கு ஸ்டேஷன்ல இருந்த கூட்டமே பரவா இல்லை போலேயே.. மண்டை காய்ந்து போனது. ஏசி போட்டிருக்கிறார்கள் என்று யாராவது சொன்னால்தான் தெரியக்கூடும். உள்ளே அத்தனை வெப்பம். அத்தனையும் மனிதர்களின் மூச்சு. என்ன செய்வது? திரும்பி வந்த வழியே போய் விடலாமா என்றால் மனசு கேட்கவில்லை. மறுநாள் காலை ஈரோடு செல்லும் வரை பசிக்காமல் இருக்க வேண்டுமே. எதையாவது வயிற்றுக்குப் போட்டுச் செல்வோம் என்று உள்ளே நுழைந்தேன்.

எல்லா டேபிளிலும் கூட்டம். மக்கள் வெயிட்டிங்கில் இருந்தார்கள். சாப்பிட்டு முடித்தவர்கள் எழுந்து கொள்ள, சட சடவென அடுத்த குரூப் அந்த இடத்தை பிடித்துக் கொண்டது. நானும் போய் ஓரிடத்தில் நின்று கொண்டேன். என்னருகே ஒரு குடும்பம் நின்று கொண்டு அவர்களுக்குள் பேசி சிரித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். மொத்தம் நான்கு பேர். அம்மா, அப்பா, மகன் மற்றும் மகள். மகனுக்கு பத்து வயதிருக்கும், மகளுக்கு பனிரெண்டு இருக்கலாம். ஆள் யாரும் பார்ப்பதற்கு நம்மூர் ஆட்கள் போலவே இல்லை. டி -ஷர்ட், ஸ்லீவ்லெஸ், அரைக்கால் சட்டை என்று நவநாகரீகமாக உடை அணிந்து இருந்தார்கள். சரி.. வெளிமாநிலத்தவர் போல என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.

நாங்கள் நின்று கொண்டிருந்த டேபிள் காலியானது. (மொத்தம் ஆறு பேர் அமரக் கூடியது) பேசிக் கொண்டிருந்த பெரியவர் வேக வேகமாக போய் அமர்ந்து கொண்டார். அவரது குடும்பமும் தொடர்ந்தது. நான் டேபிளின் மறுமுனையில் அமர்வதற்காக சென்றேன். அப்போது அவர் என்னிடம் சொன்னார்.

"Excuse me, we are four.." (மன்னியுங்கள்.. நாங்கள் நான்கு பேர் இருக்கிறோம்..)

நான் பொறுமையாகத் திருப்பி சொன்னேன்..

"ya.. i do know that.. am moving to the other side of the table.." (சரி.. எனக்கும் தெரியும்.. நான் மேஜையின் மறுமுனையில்தான் அமரப் போகிறேன்..)

அவர் தனக்குள் ஏதோ முணுமுணுத்துக் கொண்டே திரும்பிக் கொண்டார். ஒரு வேளை அவர்களுடைய தனிமையை நான் குலைப்பதாக நினைத்துக் கொண்டாரோ என்னமோ? நான் அமைதியாக டேபிளின் கடைசி இருக்கையில் அமர்ந்து கொண்டேன். எனக்கெதிரே இருந்த மற்றொரு இருக்கையில் ஒரு வயதான பெண்மணி வந்து அமர்ந்து கொண்டார். இதற்கும் பெரியவர் ஏதோ முனக, அவருடைய மனைவி அவரை சமாதானம் செய்துகொண்டிருந்தார்.

நான் என்னுடைய கவனத்தை அந்த சிறுவன் சிறுமியிடம் திருப்பினேன். இருவருமே அருமையான ஆங்கிலத்தில் பேசினார்கள். அவர்களுடைய தாய் நடுநடுவே "சொல்றேன்ல.. கேளுங்க.." என்றெல்லாம் சொல்லிக் கொண்டிருந்ததைப் பார்த்தபோது ஆச்சரியமாக இருந்தது. இவர்களுடைய தாய்மொழி தமிழ் தானா?

குழந்தைகளுடைய மொழியும், ஆங்கில உச்சரிப்பும் அத்தனை அபாரமாக இருந்தது. அவர்களுடைய தாய்மொழி தமிழ்தான் என்பதை என்னால் அடையாளம் காணவே முடியவில்லை. சிறு குழந்தையாய் பேசத் தொடங்கியது முதலே ஆங்கிலத்தில் பேசப் பழகி விடுகிறார்கள். இதனால்தான் பிறரை ஆங்கிலத்தில் தொடர்பு கொள்ளுவதில் இவர்களுக்கு எந்த சிரமும் இருப்பதில்லை. நம்ம ஊரு மாணவர்களின் பிரச்சினையே இதுதானே.. ஹ்ம்ம்ம்.

சிறிது நேரத்தில் பேரர் வந்து என்ன வேண்டும் என்று கேட்டார். நான் எனக்கு புரோட்டா குருமாவும், என்னெதிரே இருந்த பெண் தோசையும் ஆர்டர் செய்தோம். அருகில் இருந்த குடும்பம் சோலா பூரி, மினி இட்லி , அது இது, லொட்டு லொசுக்கு என்று என்னென்னவோ சொன்னார்கள். பேரர் கேட்டுக் கொண்டு கிளம்பிப் போனார்.

அந்த சிறுவன் அவனுடைய தாயிடம் திரும்பி சொன்னான்.

(அவர்கள் ஆங்கிலத்தில் பேசியதை நான் தமிழில் சொல்கிறேன்..)

"இவ்வளவு பெரிய ஹோட்டலில் ஏன் இப்படி பஞ்சப் பரதேசிகளை எல்லாம் பேரராக வைக்கிறார்கள்?"

எனக்கு சுருக்கென்றது. அந்த பேரரின் உருவத்தையும், அவரது உடைகளையும் பார்த்து அந்தச் சிறுவன் இப்படி கேட்டிருக்கிறான். காலையில் இருந்து தொடர்ச்சியாக வேலை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார். ஓயாமல், ஓரிடத்தில் நிற்காமல், அலைந்து திரிந்து பார்க்கும் வேலை. இததனைக்கும் அவருடைய ஆடைகள் எல்லாம் கொஞ்சம் கசங்கி இருந்தாலும் சுத்தமாகத்தான் இருந்தன. வந்தவர்களிடம் எல்லாம் சிரித்த முகத்தோடு பேசித்தான் ஆர்டர் எடுத்தார். அவரைப்போய்?

எனக்கு இப்போது அந்தப் பையனின் மேல் கொஞ்சம் எரிச்சல் வந்தது. அவன் கேள்விக்கு அவனுடைய தாயார் என்ன பதில் சொல்கிறார் என்று கவனித்தேன்.

"விடும்மா.. இதெல்லாம் சகஜம்.. அப்புறம் அந்தப் பஞ்சப்பரதேசிகளும் பிழைக்கணும் இல்லையா.. நாம அடுத்த தடவை இன்னும் நல்ல ஹோட்டலாப் போகலாம்.."

எனக்கு ஓடிப்போய் அவர்களை அப்பினால் என்ன என்று தோன்றியது. அவன்தான் சின்னப்பையன்.. தெரியாமல் பேசுகிறான் என்றால்.. இவர்கள் வளர்ந்தவர்கள்தானே? கடுப்புடன் முகத்தை திருப்பிக் கொண்டேன். எனக்கான புரோட்டா வந்தவுடன் சாப்பிடத் தொடங்கினேன்.

அவர்கள் கேட்ட ஐட்டங்கள் வர சற்றே லேட்டானது. இப்போது அந்தப் பெண்ணின் முறை.

"அம்மா.. இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் பாரேன். அந்தப் பரதேசி வருவான்.. மேடம்.. நீங்கள் கேட்ட உணவு வகைகள் எல்லாம் முடிந்து விட்டன அல்லது இல்லை என்று சொல்வான் பாரேன்.."

இதை சொல்லும்போது அந்தப் பெண்ணின் முகம் அஷ்ட கோணலாக இருந்தது. அந்த பேரர் இப்படித்தான் பேசுவாராம். முகத்தை சுருக்கி காண்பிக்கிறாளாம். உடன் சுற்றி அமர்ந்து இருந்த மூவரும் சிரிக்கத் தொடங்கி விட்டனர்.

சரியாக அதே நேரத்தில் அந்த பேரர் அவர்களுக்கான உணவு வகைகளைக் கொண்டு வந்தார். உடனே அந்தப் பையன் சொன்னான்.

"சாத்தான்.. நினைத்தவுடன் வந்து விட்டான் பாரேன்.."(Think of the devil..)

அதற்கு மேல் அங்கே என்னால் உட்கார முடியவில்லை. விருட்டென்று எழுந்து கொண்டேன். பில்லைக் கொடுத்து விட்டு, அத்தனை கூட்டத்திற்கு நடுவிலும் கனிவுடன் நடந்து கொண்ட அந்த மனிதருக்கு நன்றி சொல்லி விட்டு வெளியே வந்தேன்.

அவர்களை எதுவும் கேட்காமல் வந்து விட்டோமே என்று என் மீதே எனக்கு கோபமாக வந்தது. அத்தோடு இவர்களைப் போய் நாகரீகமானவர்கள், விஷயம் தெரிந்த மனிதர்கள் என்றெல்லாம் நினைத்து விட்டோமே என்று ஆத்திரம் ஆத்திரமாக வந்தது. சக மனிதனை மதிக்கத் தெரியாத... அவர்களின் வலியை உணரத் தெரியாத.. தங்களைப் போலத்தானே அவர்களும் என்று புரிந்து கொள்ளாத பிள்ளைகள்.. அதை அவர்களுக்கு உணர்த்தாமல் தானும் சேர்ந்து ஆட்டம் போடும் பெற்றோர்கள். இதுதான் நாகரீகமா.. புற அழகு ஒன்றை மட்டுமே கவனிப்பதும், மனிதம் மறப்பதும்.. இதுதான் மேல்தட்டு வர்க்கத்தின் நாசூக்கா? இதுதான் உங்கள் நாகரீகம் எனில்..

அந்த நாகரீகம் நாசமாய்ப் போகட்டும்.