மதமாற்றம் - இது சரிதானா?

எழுதலாமா வேண்டாமா என்கிற பெரிய குழப்பத்தோடும் கொஞ்சம் பயத்தோடுமே இந்த இடுகையை எழுதுகிறேன். இதை எழுதுவதன் காரணமாக நான் ஒரு குறிப்பிட்ட மதத்தை எதிர்க்கிறேன் என்றோ இன்னொரு மதத்தை ஆதரிக்கிறேன் என்றோ முத்திரை குத்தப்பட்டு விடும் அபாயம் இருப்பதையும் உணர்ந்தே இருக்கிறேன். அதனால் முதலிலேயே சொல்லி விடுகிறேன் - எனக்கு கடவுள் நம்பிக்கை கிடையாது. மதம் என்கிற பெயரால் மனிதர்கள் அடித்துக் கொண்டு சாகக் காரணமாயிருக்கும் கடவுள் என்கிற வஸ்துவையே காணாமல் போக்கடித்து விட வேண்டும் என நம்புவன் நான். (ஸ்ஸ்ஸ்.. அப்பா... எப்படி எல்லாம் பயப்பட வேண்டி இருக்கு? ) ரைட்டு.. இப்போ மேட்டருக்கு வருவோம்.

என்னுடைய நல்ல நண்பன் அவன். கிருத்துவ மதத்துக்கு பத்து வருடங்களுக்கு முன்பு மாறியவன். போன வெள்ளிகிழமை சாயங்காலம் எனக்கு போன் செய்திருந்தான்.

"டேய்.. சனிக்கிழமை சாயங்காலம் சர்ச்சுல ஏதோ படம் போடுறாங்களாம். வர்றியா?"

எனக்கு குஷியாகி விட்டது. பைபிள், டென் கமாண்ட்மெண்ட்ஸ், பென் ஹர் போன்ற பழைய படங்கள் ஏதோ போடப்போகிறார்கள் போல.. சர்ச்சில் போடுவதால் கண்டிப்பாக அந்த படங்களில் ஏதாவது ஒன்றாகத்தான் இருக்கும். எனக்கு வரலாறு சார்ந்த பழைய படங்கள் பார்ப்பதில் ஆர்வம் ஜாஸ்தி. சரியென்று ஒப்புக் கொண்டு விட்டேன்.

சனிக்கிழமை மாலை. முதல் ரோவில் எனக்காக சேர் எல்லாம் போட்டு வைத்திருந்தார்கள். ரொம்பக் கூச்சமாகப் போய் விட்டது.

"என்னடா இது?"

"இல்லடா என் பிரண்டு வர்றான்னு பாதர்கிட்ட சொன்னேன். அதான் இப்படி.."

சரி என்று ஆர்வமாக போய் உட்கார்ந்தாயிற்று. படத்தைப் போட்டார்கள்.

எரிநரகம்

என்னடா இது.. இப்படி ஒரு படம் பத்தி நாம கேள்விப்பட்டதே இல்லையே? எனக்கு லைட்டா அல்லையப் பிடிக்கிற மாதிரி இருந்தது. அடுத்த ஒரு மணி நேரம் நடந்த கொடுமையை என்னவென்று சொல்ல?

பூமியில் பாவம் செய்தவர்களுக்கு நரகத்திலே என்ன மாதிரியான தண்டனை தருவார்கள் என்பது பற்றிய படமது. திருடுபவன், மனைவிக்கு துரோகம் செய்பவன், கடவுளை மறுப்பவன் என பல மனிதர்கள்.. அவர்களுக்கு டிசைன் டிசைனாக தண்டனைகள். கண்ணில் ஊசியைக் குத்துகிறார்கள். எண்ணைச் சட்டியில் போட்டு வறுக்கிறார்கள். மூஞ்சியில் இருந்து புழுப்புழுவாக வருகிறது.

அவ்வவ்.. நான் உனக்கு என்னடா துரோகம் பண்ணினேன்? நண்பனைத் திரும்பிப் பார்த்தால் அவன் எனக்கு ஒண்ணும் தெரியாதுடா என்று பார்வையாலையே கெஞ்சுகிறான்.

முதல் ரோ என்பதால் எழுந்து போகவும் முடியவில்லை. ரொம்ப நேரம் கழித்து அப்படி இப்படி என்று படம் முடிந்தது. விட்டாண்டா பருப்புரசம் என்று கிளம்பலாம் எனப் பார்த்தால் அதற்குப் பிறகு நடந்ததுதான் ஹைலைட்.

பாதர் பொறுமையாக என்னிடம் நடந்து வந்தார். "கார்த்தி.. பார்த்தீங்க இல்லையா? உங்கள மாதிரி ஆளுகளுக்காகத்தான் இந்த படமெல்லாம் போடுறம். பார்த்து நீங்க திருந்தணும். ஆண்டவரை ஏத்துக்கணும். அவரோட மடி உங்களுக்காக எப்பவும் காத்துக்கிட்டு இருக்கு. இப்போ இருக்குற தப்பான இடத்துல இருந்து வெளிய வரணும். அங்கேயே இருந்தா நீங்களும் நரகத்துல கிடந்து சாகணும். புரியுதா?"

உன்னக் கேட்டேனா? நான் உன்னக் கேட்டேனா?

எனக்கு இதுதான் புரிய மாட்டேன் என்கிறது. என்னுடைய கடவுள் நல்லவர் என்று சொல்லுவது வேறு. உன்னுடைய கடவுள் கேவலமானவர் அவரை சார்ந்து இருந்தால் நீ நாசமாகத்தான் போவாய் என்கிற ரீதியில் பேசுவது எப்படி சரியாகும்?

நான் படித்த பள்ளியில் இருக்கும் ஆசிரியர் ஒருவர் அடிக்கடி சொல்லுவார். "இந்து மதத்தில் முப்பத்து முக்கோடி தெய்வங்கள் எனச் சொல்லுகிறார்களே.. அது எப்படி வந்தது தெரியுமா? ஆரம்பத்தில் கடவுளிடம் நூறு கோடி தேவதைகள் இருந்தார்கள். அவர்களில் லூசிபர் என்கிற சாத்தான் பிரிந்து போனபோது அவனோடு மூன்றில் ஒரு பங்கு தேவதைகளும் பிரிந்து போனார்கள். அவர்கள்தான் இந்த இந்து மத தெய்வங்கள். ஆக இதத்தனையும் சாத்தான்கள்.." பள்ளிக்கு பக்கத்தில் இருக்கும் அம்மன் கோவில் அவரைப் பொறுத்தவரை சாத்தான் கோவில்.

எந்த மதமும் பிற மதத்து மக்களை தூஷிக்க வேண்டும் என எனக்குத் தெரிந்து சொன்னதில்லை. அப்புறமும் ஏன் இவர்கள் இப்படி செய்கிறார்கள்?

நான் படித்த காருண்யா கல்லூரியில் எனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவங்களும் இதே மாதிரித்தான் இருந்தது. அங்கே இருந்த பசங்கள் எல்லாருமே.. காலையில் எழுந்தவுடன் ஒரு பிரார்த்தனை.. நல்ல சாப்பாடு கிடைக்க ஒரு பிரார்த்தனை.. கிடைத்தது என ஒரு பிரார்த்தனை.. நாள் நன்றாக போக வேண்டும் என்று.. சற்றே அதிகப்படியான முஸ்தீபுகள்.

சீக்கிரம் திருந்து ஆண்டவரிடம் அடைக்கலம் ஆகு இல்லையேல் மவனே நீ சட்னிதான் என்பது போன்ற மிரட்டல் அங்கே வெகு சாதாரணமாக வரும்.

சாயங்காலம் பிரேயர் செல்லுக்குள் போனால் பயந்தடித்துக் கொண்டு ஓடிவர வேண்டும். அத்தனை பேரும் மாரில் அடித்துக் கொண்டு அழுவார்கள். இந்த உலகம் எங்களுக்கு வெறுத்து விட்டது ஆண்டவரே சீக்கிரம் எங்களை திவ்ய தேசத்துக்கு கூட்டிப் போங்கள் என்கிற ரீதியில் இருக்கும்.

மதத்தின் மீதும் கடவுளின் மீதும் நாங்கள் ரொம்பத் தீவிரமாக இருக்கிறோம் என்பதை காட்டிக் கொள்ளும் நடவடிக்கையாகவே இது எனக்குப் படுகிறது. இதன் அடிப்படைக் காரணம் என்னவாக இருக்கக் கூடும்? நாம் பெரும்பான்மையாக இல்லாத ஒரு சமூகத்தில் தங்களின் இருப்பைக் காத்துக் கொள்ள வேண்டும் என்கிற ஆழ்மன பயம் காரணமாக இருக்கலாமோ?

பதினெட்டு வருடங்கள் கிருத்துவ பள்ளி மற்றும் கல்லூரிகள் படித்ததால் அவர்களுடைய பழக்க வழக்கங்களை நிறைய அருகே இருந்து கவனிக்கும் வாய்ப்பு இருந்ததாலும் இங்கே கிருத்துவமதத்தை மட்டுமே முன்னிறுத்தி நான் பேசி இருக்கிறேன். என் சந்தேகங்கள்.. இது போன்ற நடைமுறைகள் தேவையில்லை என நான் நினைப்பதைச் சொல்வதற்காகவே.. இது யார் மனதையும் புண்படுத்த அல்ல..

(ஆரோக்கியமான விவாதங்களை எதிர்நோக்கி.. தனிமனித தாக்குதல்கள் வேண்டாம்..)