இப்படியும் சில மனிதர்கள் - 100 வது இடுகை...!!!

டிசம்பர் 2006. நான் கொங்கு கல்லூரியில் வேலைக்கு சேர்ந்த நேரம். வெகு நாட்களுக்கு பிறகு மீண்டும் ஹாஸ்டல் வாழ்க்கை. கல்லூரி நகரில் இருந்து நான்கு கிலோமீட்டர் தள்ளி இருந்தது. ஆத்திர அவசரத்திற்கு டவுனுக்கு போக வேண்டுமானால் நேரத்துக்கு பஸ் வசதி கூட கிடையாது. கேன்டீன் சாப்பாடும் சொல்லிக் கொள்ளும்படி இல்லை. என் வசதிகளை உத்தேசித்து மதுரையில் இருந்து பைக்கை கொண்டு போய் ஹாஸ்டலில் வைத்துக் கொள்ளலாம் என்று முடிவு செய்தேன்.

வெகு தூரத்துக்கு வண்டியில் செல்வது என்பது எனக்கு மிகவும் பிடித்தமான ஒன்று. எனவே மதுரையில் இருந்து ஈரோட்டுக்கு வண்டியை ஓட்டி செல்ல முடிவு செய்தேன். அன்று கிறிஸ்துமஸ் தினம். லீவுக்கு மதுரையில் இருந்தேன். பைக்கை மத்தியான ட்ரைனுக்கு புக் செய்து விட்டதாகவும், அதே ட்ரைனில் நானும் போக இருப்பதாகவும் வீட்டில் சொல்லி விட்டுக் கிளம்பினேன். என் நெருங்கிய நண்பனுக்கு அன்று குழந்தை பிறந்து இருந்தது. அவனை பார்த்து வாழ்த்தி விட்டு பயணத்தை தொடங்கினேன்.

வாடிப்பட்டி வரும் வரை எந்தப் பிரச்சினையும் இல்லை. நெடுஞ்சாலை வெறிச்சோடிக் கிடந்தது. வெயிலும் அவ்வளவாக இல்லை. எனக்கு பிடித்த பாடல்களை ஹம் செய்தவாறே வண்டியை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தேன். திடீரென எங்கிருந்து வந்ததென தெரியாமலே ஒரு கார் சாலையின் வளைவில் இருந்து வெளிப்பட்டது. எனக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை. பிரேக் போட்டால் பின்னால் வரும் பஸ்காரன் தட்டி விடக் கூடும். சட்டென வண்டியை சாலையை விட்டு இறக்கினேன். மணல் பிரதேசம் என்பதால் வாரி விட்டது. என் கால் முட்டி போய் தார் சாலையின் முனையில் மோதியது மட்டுமே தெரிந்தது. அடுத்து என்ன நடந்தது என்று என் நினைவில் இல்லை.

எனக்கு நினைவு திரும்பிய போது என் முகத்தின் வெகு அருகே குனிந்து நின்ற மனிதர் ஒருவரைப் பார்த்தேன். வயதானவர். "தம்பி.. தம்பி.. எந்திரிப்பா.." என அவர் தான் என்னை எழுப்பிக் கொண்டிருந்தார். அவர் கண்களில் கலவரத்தை மீறி ஒரு கருணை இருந்தது. நான் எழுந்து கொள்ள முயன்றேன். முடியவில்லை. வலது காலை நகர்த்த முடியாத அளவுக்கு வலி. அவர் என் கைகளை தனது தோளின் மீது போட்டுக் கொண்டு என்னை மெதுவாக எழுப்பினார். வயல் வேலை பார்ப்பவர் போல.. அவருடைய உடையில் இருந்த சேறு என் மீதும் அப்பிக் கொண்டது. எழுந்து சுற்றும் முற்றும் பார்த்தேன். என் வண்டி ஓரமாக நிறுத்தி வைக்கப்பட்டது இருந்தது.

"வண்டிக்கு ஒண்ணும் பிரச்சினை இல்ல.... அப்படி ஓரமா நிக்கட்டும்.. விடுங்க தம்பி.. ஏதோ தலைக்கு வந்தது தலைப்பாகையோட போயிருச்சுன்னு சந்தோஷப்படுங்க" பேசியவாறே நடந்தார். இப்போது வலி கொஞ்சம் குறைந்து இருந்தது. அருகில் இருந்த சரிவில் பத்தடி தூரம் நடந்து அவருடைய வீட்டை அடைந்தோம். காரை வீடு. எளிமையாக இருந்தது.

என்னைப் பார்த்து அவருடைய மனைவி பதைபதைத்துப் போனார். என்னை திண்ணையில் அமரவைத்து காலை சுத்தம் செய்தார். பெரிய அளவில் வெட்டுக்காயம் இருந்தது. தையல் போட வேண்டி இருக்கும் எனத் தோன்றியது. வேறு எங்கும் பெரிய அளவில் அடிபடவில்லை என்பதை உறுதி செய்து கொண்டார். அவர் வைத்துக் கொடுத்த தேநீரை அருந்திய போது தேவாமிர்தமாக இருந்தது. "கொஞ்சம் பொறுத்துக்கோ தம்பி.. என் மகன் கொஞ்ச நேரத்துல வந்துடுவான்.. பிறகு டாக்டர்கிட்ட போகலாம்.." அந்த அம்மா சொன்னார்.

அவருடைய மகன் வந்ததும் விஷயத்தை சொல்லி என்னுடன் அனுப்பி வைத்தனர். கொடைரோட்டுக்கு பைக்கிலேயே போய் டாக்டரைப் பார்த்து தையல் போட்டுக் கொண்டேன். திண்டுக்கல்லில் இருக்கும் என்னுடைய நண்பனுக்கு போன் வரச் சொல்லி விட்டு, நான் பத்திரமாக போக முடியுமா என்பதை உறுதி செய்து கொண்டு அவர்களின் மகன் கிளம்பிப் போனார். (அதன் பிறகும் தையல் போட்ட காலுடன் ஈரோடு வரை வண்டி ஓட்டிப் போனது எனது திமிர்)

என் கால் சரியாக கிட்டத்தட்ட ஒன்றரை மாதங்கள் ஆனது. கல்லூரியிலேயே இருந்தேன். ஊருக்குப் போகவில்லை. கால் சரியாகி ஊருக்குப் போன பிறகுதான் அம்மாவிடம் கூட உண்மையை சொன்னேன். அம்மா அவர்களைப் பார்க்க வேண்டும் என்றார். அழைத்துக் கொண்டு போனேன். அவர்கள் என்னை அடையாளம் கண்டு கொண்டார்கள். நான் யார் இவர்களுக்கு? முன்பின் தெரியாத ஒருவன் மேல் எதற்காக இவர்கள் இத்தனை அக்கறை காட்ட வேண்டும்? என்னுடைய நன்றியைத் தெரிவித்தபோது அந்தப் பெரியவர் சொன்னார்.."கண்ணுக்கு முன்னாடி ஒரு உசிரு கஷ்டப்படுரப்ப, ஒதவ முடியாட்டி நாம மனுஷனா பொறந்ததுக்கு அர்த்தமே இல்ல தம்பி.." எத்தனை நல்ல மனது அவர்களுக்கு.. தெரிந்தவர்களுக்கு உதவவே யோசிக்கும் காலத்தில் முகம் தெரியாத மக்களின் மீது கூட அன்பு செலுத்த முடியும் என்னும் இது போன்ற மனிதர்கள் இருப்பதால் தான் உலகம் இன்னும் அழியாமல் இருக்கிறது.

இதை சொல்லும் போது எனக்கு எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் துணையெழுத்தில் இருக்கும் "அன்பின் வலி" என்னும் கட்டுரை ஞாபகத்துக்கு வருகிறது. உயிரைக் காக்க உதவி செய்யுங்கள் என்ற விளம்பரத்தை பார்த்து பணம் அனுப்பி வைக்கிறார் ஒரு வாட்ச்மேன். உதவி பெற்ற மனிதர் ஆப்பரேஷன் முடிந்த பிறகு தன்னுடைய மனைவியோடு சென்று பணம் அனுப்பிய நல்ல உள்ளங்களுக்கு நன்றி சொல்லுகிறார். யாராவது பார்த்து உதவி செய்கிறார்கள் என்ற நம்பிக்கையில் தானே விளம்பரம் செய்கிறார்கள்.. ஏதோ என்னால் முடிந்ததை செய்தேன் என்று தன்னடக்கத்துடன் சொல்கிறார் அந்த வாட்ச்மேன்.

நாம் தினமும் பத்திரிக்கையில் இதுபோன்ற பல விளம்பரங்களை பார்க்கிறோம். ஆனால் என்றேனும் உதவ வேண்டும் என்று தோன்றி இருக்கிறதா? சக மனிதர்களின் மீது அன்பு செலுத்த, அக்கறை காட்ட இன்று யாருக்கும் நேரம் இல்லை. இது போன்ற சூழலில் அன்பு என்கின்றன ஒன்று எங்கே எனத் தேட வேண்டியதாக இருக்கிறது. எண்ணற்ற கேள்விகளை எழுப்புகிறது இந்தக் கட்டுரை. எல்லோரிடத்திலும் அன்பு இருக்கிறது. அதை நாம் உணர்கிறோமா என்பதுதான் முக்கியம். யாரும் நம்மிடம் அன்பு செலுத்த மாட்டேன் என்கிறார்கள் என்று புலம்புவதை விட, நாம் பிறர் மீது அன்பு செலுத்தத் தொடங்குவோம். இந்த உலகை இன்னும் அழகாக மாற்றக் கூடியது, சக மனிதரின் மீது நாம் செலுத்தும் அன்பு மட்டுமே..!!!

***************

இது என்னுடைய நூறாவது இடுகை. இப்போதுதான் விளையாட்டாக ஆரம்பித்தது போல உள்ளது. எட்டு மாதங்கள். நூறு இடுகைகள். என் மீது அன்பும் அக்கறையும் காட்டும், முகம் தெரியாத நிறைய நண்பர்கள். சந்தோஷமாக இருக்கிறது. நான் ஏதோ பெரிதாக சாதித்து விட்டடதாக நினைக்கவில்லை. போக வேண்டிய தூரம் இன்னும் நிறைய இருக்கிறது. ஆனாலும் நடந்து வந்த பாதையை சற்றே திரும்பிப் பார்க்கும்போது ரொம்ப மகிழ்ச்சியாக உணர்கிறேன். என்னை இன்று வரை ஆதரித்து வரும் அனைத்து நண்பர்களுக்கும் என்னுடைய நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். உங்களுடைய அன்பும் ஆதரவும் என்றும் என்னை வழி நடத்திச் செல்லும் என நம்புகிறேன். மீண்டும் நன்றி..!!!

(பதிவ படிச்சுட்டீங்க.. உங்க ஓட்டக் குத்துங்க.. இல்லன்னா கருத்துரை போடுங்க..)