வரலாறும் தமிழகத்தடங்களும்(பாகம் - 2)..!!!

(பாகம் - 1 படிக்க இங்கே க்ளிக்குங்கள்)

மதுரை என்றவுடன் மக்களின் நினைவுக்கு வருவது மீனாட்சி அம்மன் கோவில். உலக அதிசயங்களில் ஒன்று என்னும் ரேஞ்சுக்கு பேசப்படும் இடம். அதன் உள்ளே இருக்கும் ஆயிரம் கால் மண்டபமே ஒரு அதிசயம்தான். ஆனால் இன்று.. கேட்பாரற்றுக் கிடக்கும் பழங்காலச் சிற்பங்களும், ஒளி மங்கிக் கிடக்கும் ஓவியங்களுமாய் அதன் நிலையைப் பார்த்தால் மனிதனுக்கு ரத்தக்கண்ணீர் தான் வருகிறது. நம்முடைய பண்பாட்டுச் சின்னங்களான கோவில்களை அரசாங்கம் மிகுந்த அக்கறையோடு பாதுகாக்க வேண்டாமா? அது அரசினுடைய கடமைதானே..

மாறாக அரசாங்கம் இன்று என்ன செய்து கொண்டு இருக்கிறது? கோவில்களை மீண்டும் பொலிவாக்குகிறோம் என்னும் பெயரில் புராதானச் சின்னங்களை தானே அழித்து வருகிறது. சமீபத்தில் ஒரு ஆங்கில நாழிதளில் கூட இதைப் பற்றி எழுதி இருந்தார்கள். தென் தமிழ்நாட்டில் இருக்கும் இரண்டு கோவில்களில் சான்ட் ப்ளீச்சிங் (sand bleaching) என்னும் முறைப்படி கோவில் சுவர்களில் இருக்கும் பழங்கால சித்திரங்களை எல்லாம் அரசாங்கமே அழித்த முட்டாள்தனத்தை சுட்டிக் காட்டி இருந்தார்கள். நம்முடைய பாரம்பரியத்தை சொல்லும் கலைப் பொருட்களை அழிக்கிறோம் என்னும் பிரக்யையே அரசிடம் இல்லை என்பது வேதனை.

இன்னொரு சம்பவம். மதுரை அருகே இருக்கும் இடமான கரடிப்பட்டி பெருமாள் மலையில் சமணப்பள்ளிகளும், குகையில் வரையப்பட்ட ஓவியங்களும் இருக்கின்றன. ஆனால் மணல் திருடுபவர்களால் அந்த மலையே காணாமல் போகும் அபாயம் இருப்பதை பத்திரிக்கைகள் சுட்டிக் காட்டி இருந்தன. ஆனால் இன்று வரை அரசாங்கம் எந்த ஒரு நடவடிக்கையும் எடுக்க வில்லை. தவறு செய்வதை விட அதைத் தட்டிக் கேட்கும் பொறுப்பில் இருந்தும் சட்டை செய்யாமல் இருப்பது மிகப்பெரிய குற்றம் அல்லவா?!!

அரசாங்கம் மட்டுமே தவறு செய்வது இல்லை. இந்தத் தவறினைச் செய்வதில் பெரும்பங்கு வகிப்பது நாம்தான். நம் சமூகம்தான். எழுத ஒரு கரித்துண்டு கிடைத்தால் உடனே காதல் வசனங்களாக, கெட்ட வார்த்தைகளாக கிறுக்கித் தள்ளுவது... ஏதேனும் கோவிலுக்கு செல்லும்போது, பாரம்பரியம் மிக்க இடங்களுக்கு போகும்போது அவற்றின் சுவற்றை உற்றுப் பாருங்கள். நம் நண்பர்களின் கைங்கரியம் தெரியும். இதை விடக் கேவலம் இருக்க முடியாது. போன இடுகையில் நண்பர் ஜோ இவ்வாறு பின்னூட்டம் போட்டு இருந்தார். "நம்மவர்களைப் போல வரலாற்று பிரக்யையற்றவர்களை வேறெங்கும் காண முடியாது". வருத்தப்பட வேண்டிய விஷயம்.

அக்கறை காட்டாத அரசாங்கம்.. பொறுப்பில்லாத பொதுமக்கள். என்னதான் செய்ய முடியும்? இந்த நிலை மாற வேண்டும். அரசாங்கம் தன்னிலை உணர்ந்து செயல்பட வேண்டும். நம் பாரம்பரியச் சின்னங்களை பாதுகாத்திட வழிமுறைகளைச் செய்ய வேண்டும். இது போன்ற சின்னங்களை சேதப்படுத்தும் மக்களுக்கு கடுமையான தண்டனைகளை அரசு விதிக்க வேண்டும். குறிப்பாக பாடத்திட்டங்கள் எளிமையாக மாற்றப்பட வேண்டும். வரலாற்றை தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வத்தை சமூகத்திடம் தூண்டா விட்டால் எத்தனை பாடுபட்டும் பயனில்லாது போகும். எனவே அடுத்த தலைமுறைக்கு நம் வரலாற்றை எடுத்துச் சொல்லும் பணியை தெளிவாக முறைப்படுத்த வேண்டும்.

அப்படி ஒரு எளிய முறையில் தமிழர்களின் சமீப வரலாற்றை சுவாரசியமாக சொல்லி இருக்கும் புத்தகம்தான் மணாவின் "தமிழகத் தடங்கள்.."!!!

(தொடருவேன்..)

(பதிவ படிச்சுட்டீங்க.. உங்க ஓட்டக் குத்துங்க.. இல்லன்னா கருத்துரை போடுங்க..)