இடைவெளி..!!!

தொலைத்ததாய் நம்பிக் கொண்டிருந்த உறவொன்று
மீண்டு(ம்) என்முன்னே வந்து நிற்க
ஆசிர்வதிக்கப்பட்டதாய் மாறிப்போகிறது இந்த தினம்

ஆணும் பெண்ணும் நண்பர்களாய் மட்டும் இருக்க முடியும்
என்னும் அடிப்படையில் தோன்றியது
உனக்கும் எனக்குமான உறவின் அடையாளம்

கால நேரம் மறந்த கட்டற்ற பறவைகளாய்
நாம் சுற்றித் திரிந்த பொழுதுகளை
சுப்பிரமணியபுரத்தின் கல்லு சந்துகளும் குட்டிச் சுவர்களும்
இன்றும் கூட கதை கதையாய் பேசிக் கொண்டிருக்கக் கூடும்

உன்னோடு ஆடிய வளையலாட்டமும்
விடுமுறைகளின் போது மட்டும் வந்து சேரும் காய்ச்சலும்
பையனாக பிறந்ததற்காக நீ என் மீது கொள்ளும் செல்லக் கோபங்களும்

ஓர் மழை நாளின் நள்ளிரவில்
உன்னோடு சேர்ந்து காணாமல் போயின

"வாங்க வீட்டுக்கு போய் பேசுவோம்"

எப்பொழுதும் டா போட்டுப் பேசும் உன்னிடம்
எங்கிருந்து வந்தது இந்த மரியாதை?

கைகோர்த்து நடந்த பாதையில்
நீ மட்டும் வெகுதூரம் முன்னே சென்றிருக்க
நான் பால்யத்திலேயே தேங்கி விட்டேனா?

வீட்டை அடைந்து சாவகசாமாய் பேசியபடி
படிகளில் ஏறிய நீ தடுமாற
தாங்க வந்த என்னை சுவாதீனமாய் தடுத்து
விலகிய முந்தானையை சரி செய்த தருணத்தில்

காலத்தின் கொடிய கரங்களால்
சிதைக்கப்பட்டது
நம் நட்பும்
என் பால்யத்தின் வீதியெங்கும்
பாதசுவடுகளாய் பதிந்து இருந்த
உன் நினைவுகளும்..