காச மட்டும் வச்சுக்கிட்டு?

சென்ற வாரம் எங்கள் கல்லூரியில் கணினித்துறை சம்பந்தமான ஒரு சர்வதேசக் கருத்தரங்கு நடைபெற்றது. நிகழ்வுக்கு வருகை தரும் முக்கியமான மனிதர்களை கவனித்துக்கொள்ள அமைக்கப்பட்ட குழுவில் நானும் ஒருவன். மதுரையிலேயே இருக்கும் மற்றொரு பொறியியல் கல்லூரியில் கணினித்துறை தலைவராக இருக்குமொரு மனிதரை பார்த்துக்கொள்ளும் பொறுப்பு எனக்கு வந்து சேர்ந்தது.

நிகழ்ச்சி நடக்கும் நாளன்று, காலை எட்டு மணிக்கே அவரது வீடு இருக்கும் ஒத்தக்கடை பகுதிக்கு கல்லூரி காரை எடுத்துக் கொண்டு போய் விட்டேன். வீட்டின் வாசலில் இருந்து அலைபேசியில் அழைத்தால் ஆள் எடுப்பதாக தெரியவில்லை. தொடர்ச்சியாக ஐந்தாறு முறை முயன்று கடைசியாக மனிதர் எடுத்து விட்டார்.

"தம்பி.. வாசல்ல உங்க காரைப் பார்த்துட்டேன்.. இந்தா அஞ்சு நிமிஷம்.. வந்துர்றேன்.."

சரி என்று காரில் காத்திருக்கத் தொடங்கினேன். நேரம் ஓடிக் கொண்டே இருக்கிறது. கிட்டத்தட்ட பதினைந்து நிமிடங்கள் ஆகி விட்டன. எனக்கோ மண்டை காய்கிறது. வந்த மனுஷன வீட்டுக்குள் கூட கூப்பிடாமல்.. வாசலில் தேவுடு காத்துக் காத்துக் கொண்டு.. ச்சே.. என்ன மாதிரியான மனிதரிவர்? ஏற்கனவே கல்லூரியில் இவரைப் பற்றி சொல்லியிருந்தார்கள். ஆள் கொஞ்சம் முசுடு.. கொஞ்சம் பார்த்து கூட்டிட்டு வாங்க.. ஏன்தான் நமக்கு மட்டும் இப்படிப்பட்ட ஆளாக மாட்டுகிறார்களோ?

இன்னும் பத்து நிமிஷம் போனபின்பு கடைசியாக மனிதர் வந்து சேர்ந்தார். மனதிற்குள் திட்டிக் கொண்டே காரின் பின்கதவைத் திறந்து விட்டு அருகில் நின்று கொண்டிருந்தேன். ஆனால் அவரோ உள்ளே ஏறாமல் நேராக வந்து, நான் எதிர்பார்க்காதவிதமாக, எனது கைகளை பிடித்துக் கொண்டார்.

"மன்னிச்சுக்கிடுங்க தம்பி.. வீட்டுல பிள்ளைங்களோட வெளியூர் போயிருக்காங்க.. நானே எல்லாம் செஞ்சு கெளம்ப வேண்டிய சூழ்நிலை.. அத்தோட எங்க அம்மாவுக்கு நடக்க முடியாது.. அவங்களுக்கு நான் தான் எல்லாம் செய்யணும்.. அதான் உங்களைக் கூட உள்ள கூப்பிட முடியல.. சங்கடமா நெனச்சுக்காதீங்க.."

எனக்கு சுருக்கென்றது. பெரிய பொறுப்பில் இருக்கும் மனிதர்.. என்னிடம் எதையும் சொல்ல வேண்டிய அவசியம் அவருக்கில்லை. ஆனாலும் தன்மையாக வந்து மன்னிப்பு கேட்கிறார். அவசரப்பட்டு அவரைத் தப்பாக நினைத்து விட்டோமோ?

"ச்சே ச்சே... அதெல்லாம் ஒண்ணும் இல்ல சார்.. வாங்க போகலாம்.."

மற்றவர்கள் சொல்வதை வைத்து அவசரப்பட்டு யாரையும் தப்பாக எடை போடக்கூடாது என என்னை நானே குட்டிக் கொண்டேன். இருவருமே காரின் பின்சீட்டில் ஏறிக் கொண்டோம். என்னைப் பற்றி விசாரித்தார்.

"டீச்சிங்ல ரொம்ப இண்டரெஸ்ட் சார்.. படிச்சு முடிச்சோனே இதுக்கு வந்துட்டேன்.."

"ரொம்ப சந்தோசம் தம்பி.. நான் என்னோட பசங்களுக்கு சொல்றதெல்லாம் இதுதான்.. தயவு செஞ்சு வேற எந்த வேலையும் கிடைக்கலைன்னு வாத்தியார் வேலைக்கு வராதீங்க.. இது அப்படிப் பாக்குற வேலை கிடையாது.. அந்த வகைல உங்கள நெனச்சா ரொம்பப் பெருமையா இருக்கு தம்பி.."

கொஞ்ச நேரத்திலேயே மனிதர் ரொம்ப இயல்பாக பேசத் தொடங்கி விட்டார். எங்களின் பேச்சு பல தளங்களுக்கு போய் விட்டு கடைசியாக மாணவர்களைப் பற்றித் திரும்பியது.

"இன்னைக்கு இருக்குற பசங்களுக்கு காசும் கேரியரும் முக்கியமா படுற அளவுக்கு மத்த விஷயங்கள் பெரிசாத் தெரியறதில்லை.. இல்லையா தம்பி?"

"எனக்கு என்ன சொல்றதுன்னு தெரியல சார்.. இன்னிக்கு இருக்குற பசங்க எல்லாத்துலையும் ரொம்ப அட்வான்ஸ்டா இருக்காங்க.. அவ்ளோதான்"

"அதேதான் தம்பி.. ஆனா பொறுப்பா இருக்காங்களா? உறவுகளை மதிக்கிறாங்களா? இல்லையே.. அங்கதான பிரச்சினை ஆரம்பிக்குது.."

எனக்கு அவருடைய கருத்துகளை ஒப்புக் கொள்ளவும் முடியவில்லை. ஒன்றுமில்லாதவை என ஒதுக்கித் தள்ளவும் முடியவில்லை. அமைதியாக இருந்தேன். அவர் தொடர்ந்தார்.

"என் நெருங்கின பிரண்டோட பையன் தம்பி.. இஞ்சினியரிங் படிச்சான்.. பெறகு எம்.பி.ஏ.. கொஞ்ச நாள் ஒரு பெரிய கம்பெனியில வேலை.. அவங்களே அடுத்து வெளிநாட்டுல ஒரு மேல்படிப்பும் படிக்க வச்சாங்க.. முடிச்சவுடனே மானேஜர் வேலை.. மாசம் ரெண்டு லட்சம் சம்பளம்.. சரின்னு சொல்லி அதே பீல்டுல இருக்கிற ஒரு பொண்ணப் பார்த்துக் கல்யாணம் பண்ணி வச்சாங்க.. அதுக்கு ஒரு லட்சம் சம்பளம்.. கல்யாணம் ஆகி ரெண்டு வருஷம் ஆகுது.. ஒரு குழந்தையும் ஆகி போச்சு.. ஆனா இப்போ பொண்ணு விவாகரத்து வேணும்னு ஒத்தக்கால்ல நிக்கிறா.."

"ஏன் சார்.. என்ன பிரச்சினை..?"

"பையன்தான் பிரச்சினை.. எந்நேரமும் வேலை வேலைன்னு வீட்டுலயும் கம்ப்யூட்டரை கட்டிக்கிட்டு அழ வேண்டியது.. சாப்பிட தூங்க மட்டும் தான் வீடா? பையனோட மூஞ்சியைக் கூட பார்க்க மாட்டானாம்.. பொண்டாட்டியையும் கவனிக்கிறது கிடையாது.. மெஷின் மாதிரி வாழணும்னா எதுக்கு கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டன்னு பொண்ணு ஒரே அழுகை.. அந்த குழந்த மூஞ்சிக்காகவது கொஞ்சம் மாறுப்பான்னு சொன்னா, அது ஒரு விபத்து தெரியாத்தனமா பெத்துக்கிட்டேன்னு ஈவிரக்கம் இல்லாம சொல்றான்.. அந்த பொண்ணு வேற என்னதான் பண்ணும்.. பாவம்.."

"ஹ்ம்ம்ம்ம்ம்ம்.."

"அவங்க வீட்டுல சுத்தமா நிம்மதியே போச்சு.. பெரியவங்க எவ்வளவோ சொல்லிப் பார்த்தும் பிரயோஜனம் இல்ல... ரெண்டு பேருக்கு சேர்த்து மூணு லட்சம் சம்பளம்.. ஆனா காச மட்டும் வச்சு நாக்கு வழிக்கறதா தம்பி.. சொல்லுங்க.. யாருக்காக சம்பாதிக்கிறோமோ, அவங்களத் தொலைச்சிட்டு அப்புறம் என்னத்துக்கு காசு? இதை புரிஞ்சிக்காம அப்புறம் என்ன சம்பாத்தியம் வேண்டிக் கிடக்கு.. மனுஷனுக்கு நிம்மதியும் சந்தோஷமும் தானே தம்பி முக்கியம்?"

"உண்மைதான் சார்.."

"நல்லா யோசிச்சு பாருங்க.. எப்பவும் இல்லாத அளவுக்கு இப்போத்தான் முதியோர் இல்லங்கள் ஜாஸ்தி ஆகியிருக்கு.. காசு மட்டுமே பிரதானமா இருக்குற காலத்துல வயசான பெத்தவங்க எல்லாம் பாரம் ஆகிடுறாங்க..உறவும் மனுஷங்களும் நல்ல மனசும் தான் முக்கியம்.. இந்தக் காலத்து பசங்க இதை என்னைக்கு உணருராங்களோ அப்போத்தான் வெளங்குவாங்க.."

பேசிக் கொண்டே வந்ததில் கல்லூரி வந்து விட்டிருந்தது. அவர் பிறகு சந்திப்பதாக விடை பெற்றுக் கொண்டார். அவர் போன பிறகும் மனது அவர் சொன்னதையே வெகு நேரம் நினைத்துக் கொண்டிருந்தது. அவர் சொன்னது அத்தனையும் உண்மை என்றில்லா விட்டாலும், இன்றிருக்கும் நிலைமையைத்தானே சொல்கிறார். எத்தனையோ பேர் காசு பணத்தின் பின்னால் ஓடி வாழ்க்கையைத் தொலைப்பது தானே நிஜம்? கேள்விகள் நிறைய இருந்தாலும் விடைகள்தான் கிடைப்பதில்லை. பெருமூச்சு விட்டபடியே வேலையை பார்க்கக் கிளம்பினேன்..!!!