தனிமையில் வாடும் செருப்புகள்

சில நாட்கள் முன்பு கல்லூரிக்குப் போகும் போது சாலையில் ஒரு செருப்பு கேட்பாரற்று கிடப்பதைப் பார்த்தேன். அது ஒரு கரிய உலோகத்துண்டைப் போல வெயிலில் மின்னிக் கொண்டிருந்தது. அருகில் சென்று பார்த்தேன். அழகான வாருடன் கூடிய தோல் செருப்பு. அதன் ஜோடியான இன்னொரு செருப்பு அருகே எங்கேனும் கிடக்கிறதா என்று தேடிப் பார்த்தேன். கிடைக்கவில்லை. ஒற்றையாய்க் கிடக்கும் அதை அப்படியே சாலையில் விட்டுப் போகவிடாமல் ஏதோவொன்று தடுத்தது. கனத்த மனதுடன் அதை எடுத்து சாலையின் ஓரங்களில் இருந்த செடியின் மறைவில் வைத்து விட்டுக் கிளம்பினேன்.

அன்று மாலை வீட்டுக்குத் திரும்பி வீட்டு வாசலில் செருப்புகளைக் கழட்டும்போது மீண்டும் அந்த செருப்பின் ஞாபகம் எனக்குள் புகுந்து கொண்டது. அந்த செருப்பை தொலைத்தவர் அதை எங்கெல்லாம் தேடியிருப்பார். இந்த செருப்பை தொலைத்ததினால் அவர் மனம் என்ன பாடுபட்டிருக்கும். மீதமிருக்கும் இன்னொரு செருப்பை அவர் என்ன செய்திருப்பார். அவரால் புது செருப்பு வாங்க இயலுமா. மீண்டும் மீண்டும் எனக்குள் எழுந்து கொண்டே இருந்த கேள்விகளால் மனதுக்குள் சொல்லவொண்ணா பாரம் கூடிப் போனது. அறைக்குள் அலைந்து கொண்டிருந்த காற்றுக்குள் எனது துயரமும் கலந்திருந்தது. இரவெல்லாம் செருப்பை பற்றியே யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன்.

எனது பால்ய காலம் முதலே செருப்புகளின் மீது தீராத காதல் கொண்டவனாக இருந்திருக்கிறேன். என்னைக் கடந்து போவோரின் முகத்தை பார்ப்பதை விட கால்களை பார்ப்பதிலேயே எனக்கு ஆர்வம் அதிகமாக இருந்தது. செருப்புகளில்தான் எத்தனை விதங்கள். சின்னதாய், பெரியதாய், தட்டையாய், கூர்முனை கொண்டதாய், முன் பக்கம் அழகாய் வளைந்து, பொம்மைப் படங்கள் அச்சிடப்பட்டு.. எத்தனை எத்தனை செருப்புகள். அத்தனையும் அழகு. எனக்கு என் தந்தை முதன்முதலாக வாங்கித்தந்த செருப்பு இப்போதும் என் நினைவில் இருக்கிறது. நடக்கும்போது கீச் கீச் என்று சத்தம் வரக்கூடிய அந்த ஊதா வண்ண செருப்பை இப்போதும் பத்திரமாக வைத்திருக்கிறேன்.

செருப்புகளைக் கொண்டே அதை அணியும் மனிதனின் இயல்புகளை எளிதாகச் சொல்லி விடலாம். சரக் சரக் என்று தரையை தேய்த்து நடக்கும் மனிதர்கள் எதன் மீதும் ஆர்வம் கொள்ளாதவர்களாக இருப்பார்கள். டக் டக்கென்று சத்தம் வரும்படி நடப்பவர்கள் மற்றவர்கள் தங்களை கவனிக்க வேண்டும் என்கிற எண்ணம் கொண்டவர்களாக இருப்பார்கள். தனிமையை விரும்புபவர்கள் நடக்கும்போது எந்த சத்தமும் ஏற்படுத்தாத தட்டையான செருப்புகளையே அணிவார்கள். இதுமாதிரியான என்னுடைய சிறுவயது கண்டுபிடிப்புகள் நிறையவே இருந்தன.

செருப்பு ஒரு உன்னதமான பொருள். இன்றைக்கும் மதிப்புள்ள யாரையாவது திட்ட வேண்டும் என்றால் செருப்பால் அடிப்பேன் என்றோ ஒருவரை அசிங்கப்படுத்த வேண்டுமென்றால் செருப்பைத் தூக்கி எறிவதையோ நாம் பார்க்கிறோம். நம் நாட்டின் புராணங்களிலும் கூட செருப்புகளுக்கு மிக முக்கியமானதொரு இடம் இருந்ததை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். ராமன் காட்டுக்குப் போய் விட பரதன் பதினான்கு ஆண்டுகளுக்கு ராமனின் செருப்பைக் கொண்டுதான் பாரத்தையே ஆண்டான். வெளிநாட்டு இலக்கியங்களில் செருப்புக்கு இருக்கும் முக்கியத்துவம் குறித்து சிண்ட்ரெல்லா கதை சொல்லிப் போகிறது.

இவ்வளவு முக்கியமான செருப்புக்கு நாம் கொடுக்கும் மதிப்பென்ன? வீட்டுக்கு வெளியிலே விட்டு விடுகிறோம். காட்டிலும் மேட்டிலும் நமக்காக கஷ்டப்படும் செருப்புக்கான மரியாதை அவ்வளவேதான். நாம் பயன்படுத்தும் எல்லா பொருட்களுக்காகவும் பண்டிகைகள் கொண்டாடுகிறோம். இருந்தும் நம் நிழலை விட அதிகமாய் நம் கூடவே வரும் செருப்புக்கென எந்த பண்டிகையும் இல்லை. இது நாம் செருப்புக்கு செய்யும் துரோகம் இல்லையா?

ஒரே ஒரு நாள் செருப்பு இல்லாமல் என்னால் இருக்க முடியுமா என்பதை அறிந்து கொள்ள விரும்பினேன். காலைச் சூரியனில் நான்கு எட்டு நடப்பதற்குள் கால் பொத்துப் போனது. போதாக்குறைக்கு நடைபாதையில் கிடந்த முள் ஏறி பாதங்கள் வீங்கியதுதான் மிச்சம். வீட்டுக்குத் திரும்பி வந்து செருப்புகளை எடுத்து அணிந்து கொண்ட பின்புதான் ஆசுவாசமாக உணர்ந்தேன். எத்தகையான மகத்தான விஷயம் இந்த செருப்புகள். இதைக் கண்டுபிடித்த எகிப்தியர்களும், கிரேக்கர்களும், ரோமானியர்களும் என் நினைவில் வந்து போனார்கள். மனதார அவர்களுக்கு நன்றி சொல்லிக் கொண்டேன்.

ஆதலினால் அடுத்த முறை எங்கேனும் ஒற்றை செருப்பை பார்க்க நேர்ந்தால் ஏளனமாகத் தாண்டிப் போகாதீர்கள். அவற்றின் பின்னால் பல கதைகளும் வரலாறுகளும் ஒளிந்திருக்கலாம். அதே நேரம் உங்களுடைய செருப்புகளுக்கு நன்றி சொல்லவும் மறக்காதீர்கள். ஏனென்றால் எப்போதும் உங்களைக் காக்கும் உற்ற நண்பன் அவைகள்தான் இல்லையா?