நினைவுகளில் பின்சுழலும் ஒலிநாடாக்கள் (1)

பாலு மகேந்திராவின் பழைய திரைப்படங்கள் ஏதேனும் கிடைக்குமா என விசாரிப்பதற்காக கீஷ்டுகானம் வரை போயிருந்தேன். உள்ளே நுழையும்போதே ஒரு மாதிரியாக இருந்தது. கடைசியாக அந்தக் கடைக்குப் போனது எப்போது என்றே நினைவில்லை. இத்தனைக்கும் ஒரு காலத்தில் அந்தக் கடையே பழியாகக் கிடந்திருக்கிறேன். இணையம் வந்தபின்பு வீட்டிலேயே தேவையான விஷயங்களை தரவிறக்கம் செய்து கொள்வதால் அங்கு போவதற்கான தேவைகளே இல்லாமல் போயிருந்தன.

கடை நிறையவே மாறி இருந்தது. எங்கு பார்த்தாலும் டி.வி.டி.க்கள். பெரும்பாலும் ஆங்கில, ஆங்கில டப்பிங் மற்றும் பழைய காலத் தமிழ்ப்படங்கள். அங்கங்கே ஓரமாக சில இடங்களில் மட்டும் பாட்டு சி.டி.க்கள். ஒரு முக்கியமான விஷயம் கண்ணில் தட்டுப்படவே இல்லை. மெதுவாகத் தயங்கியபடியே கடைக்காரரிடம் கேட்டேன்.

"இப்ப கேசட்டுங்க எல்லாம் வர்றது இல்லையாண்ணே?"

வித்தியாசமாக என்னை ஏற இறங்கப் பார்த்தவர் உள்ளே வரும்படி அழைத்துப் போனார். ஒரு மூடிய கதவின் பின்னே அந்த ரேக்கு இருந்தது. அத்தனையும் பழைய கேசட்டுகள்.

"புதுப்படம் கேசட் எல்லாம் கம்பெனிலேயே போடுறது கிடையாது தம்பி. சி.டி. மட்டும்தான். அதுவும் எல்லாப்பயலும் நெட்லே எடுத்துடுறாங்க. அப்புறம் எங்கிட்டு? போன வருஷம் நல்லாப் போன படம்னா எந்திரந்தான். ஆனா அதுவுமே மொத நாள் எத்தன போச்சு தெரியுமா? வெறும் நாப்பது சிடி. அதுதான் இன்னிக்கு வரைக்கும் ஒரே நாள்ல ஜாஸ்தியா வித்த ரெக்கார்டு. இந்த நிலமையில இன்னும் கேசட்டு பத்தி கேட்டுக்கிட்டு இருக்கீங்களே? சரியாப் போச்சு போங்க. ஏதோ இந்த லாரிக்காரன், கார்னு ஒண்ணு ரெண்டு பேரு கேப்பாங்களேன்னு இதை எல்லாம் மிச்சம் வச்சிருக்கோம். ஹ்ம்ம்.."

புலம்பியபடி அவர் வெளியே போக நான் அந்தக் கேசட்டுகளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். தொழில்நுட்ப வளர்ச்சிக்கு தங்களைப் பலி கொடுத்து, வயதாகிப் போனபின்னும் யாரேனும் வரமாட்டார்களா என்னும் நப்பாசையோடு தெருவில் காத்துக் கிடக்கும் வேசையரைப்போல, யாருக்காக இவை காத்து நிற்கின்றன? ஏதோ கொஞ்சம் பாரமாக இருக்க எதுவுமே வாங்காமல் வீடு வந்து அமைதியாக உட்கார்ந்து விட்டேன்.

வெகு நேரம் கழித்து வீட்டு பரணில் அந்தப் பையைத் தேடிப்பிடித்து எடுத்தேன். உள்ளே கிட்டத்தட்ட முன்னூறு கேசட்டுகள். இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு டேப் ரெக்கார்டர் பழுதாகிப் போன நாள் முதலாக பயன்படுத்தப்படாமலே முழுக்க தூசியடைந்து கிடைந்தன. அவற்றைப் பார்க்க பார்க்க ஏதோ ஒரு குற்றவுணர்வு என்னை வெகு ஆழமாகப் பீடிக்கத் தொடங்கியது.

இசை மீதான என்னுடைய காதல் என் பத்தாம் வகுப்பு விடுமுறையில் துவங்கியது. அப்பா ரயில்வேயில் இருந்ததால் ஒவ்வொரு வருட முடிவிலும் மே மாதம் இலவசமாக ஊர் சுற்றி வருவோம். அந்த வருடம் சிம்லா போகலாம் என முடிவானது. வழியில் பாம்பேயில் ஒரு நாள் தங்குவதாக இருந்தது. ஒரு கொலைவழக்கில் தமிழ்நாட்டை விட்டு ஓடிப்போயிருந்த என் மாமா பையன் அங்குதான் இருந்தான் என்பதால் அவனை சந்திப்பதற்காக இந்த ஏற்பாடு.

அந்தப் பயணத்தில் அவன் எனக்கென ஒரு பரிசு வாங்கி வந்திருந்தான். அது ஒரு விடியோகான் வாக்மேன். எனக்கு சந்தோசம் தாங்கவில்லை. நான் பாட்டு கேட்பதற்காக எனக்கே எனக்கென ஒரு வாக்மேன். வாவ்...என்னுடைய செட்டு பசங்களுக்கு மத்தியில் அருமையாக கெத்து காட்டலாம். அதுநாள் வரை எனக்குப் பிடிக்காதவனாக இருந்த அவன் ஒரே நாளில் எனக்கு நெருங்கின மாமனாகிப் போனான். அதில் ஒரு பிரச்சினை. வாக்மேன் இருக்கிறது. ஆனால் கேசட்? ஒன்றுகூட இல்லை. அதை அவனிடமே சொன்னேன்.

"நான் வாங்கித் தர்றேண்டா.. சொல்லு.. உனக்கு என்ன கேசட் வேணும்?"

அப்போதெல்லாம் தமிழ்ப்பாடல்களை விட ஹிந்திப் பாடல்களை அதிகம் விரும்பிக் கேட்பேன், குறிப்பாகப் பாப் பாடல்கள். எம் டிவியும், சானல் வியும் தமிழ்நாட்டில் அறிமுகமாகி இருந்த காலம். எனவே அவனிடம் சொல்லி நான் ஆசை ஆசையாக வாங்கிய முதல் கேசட் "made in india - alisha chinai". பயணம் முழுதும் அந்த ஒரே கேசட்டையே திரும்ப திரும்ப கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன். வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தவுடன் நான் செய்ய வேண்டிய வேலை எதுவெனவும் முடிவு செய்து விட்டேன். அது - கேசட்டுகள் வாங்கிக் குவிப்பது.

(தொடருவேன்..)