யுத்தம் செய் மிஷ்கின்

தமிழ் சினிமா உலகில் தங்களுக்கென பிரத்தியேக அடையாளங்களை உருவாகிக் கொண்ட இயக்குனர்கள் என்றால் வெகு சிலரை மட்டுமே சொல்ல முடியும். அவர்களில் முக்கியமானவர்கள்... மனித மன உணர்வுகளை துல்லியமாக படம் பிடித்த மகேந்திரன், கிராமப்புறம் சார்ந்த படங்கள் என்றால் பாரதிராஜா, சிக்கலான உறவுமுறைகள் சார்ந்து இயங்கிய பாலச்சந்தர், படத்துக்கு சம்பந்தமே இல்லாத பிரம்மாண்டப் (என்று நம்பப்படுகிற) படங்களை எடுத்த ஷங்கர், இருண்மையும் மூர்க்கனத்தனமும் நிரம்பிய பாத்திரங்களை அச்சு அசலாக உலவவிட்ட பாலா. இவர்கள் எல்லாருமே தாங்கள் உண்டாக்கிய புறச்சூழல் மூலமாகவும் தாங்கள் காட்டிய மனிதர்கள் மற்றும் அவர்கள் சார்ந்த உலகம் காரணமாகவும் தனித்துத் தெரிபவர்கள்.

ஆனால், இதிலிருந்து விலகி, கதை சொல்லும் உத்தியிலும் தங்களுக்கான பிரத்தியேகமானதொரு திரை மொழியை உருவாக்குவதிலும் தமிழ் சினிமாவில் வெற்றி பெற்றவர்கள் என்னால் மூன்று பேரை சொல்ல முடியும். குற்றவுணர்வு இல்லாத காமத்தை திரையில் காட்சிப்படுத்திய பாலு மகேந்திரா அதில் முதன்மையானவர். அவர் படங்களில் நாயகனுக்கு இடுப்புக்கு மேலேயும் நாயகிக்கு இடுப்புக்குக் கீழேயும் உடையிருக்காது என்பது எழுதப்படாத விதி. அடுத்ததாக மணிரத்னம். படம் இருட்டுக்குள் நடக்கிறது என்றால் சிறு குழந்தை கூட அது மணியின் படம் என சொல்லிச் செல்லும். அதே போல அவர் படத்தின் பாத்திரங்கள் பேசும் ஒற்றை வார்த்தை வசனங்களைத் தனது அடையாளமாக மாற்றிக் கொண்டவர். அந்த வரிசையில் அடுத்தவராக என்னால் இப்போது மிஷ்கின் என்றே சொல்ல முடிகிறது.

காமிரா ஒரு இடத்தில் அசையாமல் நிற்கிறது. அதன் கோணத்தில் ஒரு செயல் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது. எதிர்பாரா ஒரு தருணத்தில் காமிரா திடீரென பயணிக்கத் தொடங்க நாமும் அதன் கூட சேர்ந்து ஓடுகிறோம். டாப் ஆங்கிளில் காட்டப்படும் வைட் ஆங்கிள் ஷாட்டுகள். கால்களின் வழி கதை சொல்லும் உத்தி. ஒரு காட்சி முடியுமிடத்தில் சடாரென ஆரம்பிக்கும் அதிரடிக் காட்சி. சுவர் இருக்குமிடம் மூலமாக இரண்டு அறைகளுக்கும் நடுவே பயணிக்கும் காமிரா. சொல்லிக் கொண்டே போகலாம். கண்டிப்பாக சில வருடங்களுக்குப் பிறகு பெயர் சொல்லாமல் வெறும் காட்சிகளை மட்டும் போட்டுக் காட்டினால் கூட இது மிஷ்கின் படம் என நம்மால் சொல்ல முடியும். தமிழில் அப்படியானதொரு திரை மொழியை உருவாக்கி இருப்பதுதான் மிஷ்கினின் வெற்றி என நான் தீவிரமாக நம்புகிறேன்.

கோபம் வரும்போது பதட்டம் அதிகமாக இருக்கும். பதறிய காரியம் சிதறும் என்று சொல்வார்கள். ஆனால் மிஷ்கினைப் பொறுத்தவரை இது அப்படியே உல்டா. சித்திரம் பேசுதடி முடிந்து நல்ல இயக்குனர் என்று பெயரெடுத்தும் படம் கிடைக்காத காரணத்தால் வெந்துபோய் செய்ததுதான் அஞ்சாதே. அதேபோல மிகப்பெரிய நம்பிக்கையுடன் எடுத்த நந்தலாலா இரண்டு வருடங்களாக வெளியாகாமல் பெட்டியில் இருந்ததன் கோபமே அவரை “யுத்தம் செய்”யத் தூண்டியிருக்கிறது. இந்தப்படத்தை அஞ்சாதே படத்தின் இரண்டாம் பாகம் எனப் பலரும் சொன்னார்கள். ஆனால் சத்தியமாக இதற்கும் அஞ்சாதேக்கும் எந்த சம்பந்தமும் கிடையாது. போலிஸ் பின்புலம் சார்ந்து இரண்டு நண்பர்களின் கதையைப் பேசியது “அஞ்சாதே”. ஆனால் முழுக்க முழுக்க நகரில் நடக்கும் தொடர்கொலைகளையும் அது பற்றிய போலிஸ் விசாரணையையும் மிகத் துல்லியமாகப் பதிவு செய்யும் “யுத்தம் செய்” தமிழின் முதல் முழுமையான இன்வெஸ்டிகேட்டிவ் படம் என்று சொல்லலாம்.



“கிகுஜிரோ”வை உருவி நந்தலாலா செய்து விட்டு “tribute,tribute" என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்த மிஷ்கின் இந்தப் படத்தில் உண்மையாகவே ஒரு அற்புதமான சமர்ப்பணத்தை செய்திருக்கிறார். கதையின் கடைசிக் காட்சியில் வெளிநாட்டுக்கு தப்பிச் செல்லும் ஒரு முக்கியமான கதாபாத்திரத்தின் பெயர் "மகேஷ் முத்துசாமி". தன்னுடைய முதல் மூன்று படங்களிலும் தனக்குக் கண்ணாக விளங்கிய நண்பருக்கு இதைவிட அழகாக யாரும் "tribute" செய்துவிட முடியாது. அதேபோல இந்தப்படத்தில் இன்னொரு முக்கியமான விஷயம் - படத்தில் எந்த இடத்திலும் மிஷ்கினின் பெயர் வரவேயில்லை.

இசையமைப்பாளர் கே பற்றி கண்டிப்பாக சொல்லியே ஆகவேண்டும். இசையை எங்கே பயன்படுத்த வேண்டும் என்பதைக் காட்டிலும் எங்கெல்லாம் அமைதியாக இருக்க வேண்டும் என்பதை இந்த இளைஞர் கூர்ந்து கவனத்தில் கொண்டு மிக அருமையாக செய்திருக்கிறார். படத்தின் பின்னணியில் ஒலிக்கும் இசைக்கோர்வைகள் அட்டகாசம். பேண்டோரா பாக்ஸ் என்கிற பெயரில் வரும் இசைத்துணுக்கு கிகுஜிரோவின் “சம்மரை” நினைவுபடுத்துவதை மட்டும் சற்றே தவிர்த்திருக்கலாம். முக்கியமான இன்னொருவர் அறிமுக ஒளிப்பதிவாளர் சத்யா. மகேஷ் முத்துசாமி என்கிற மனிதர் இந்தப் படத்தில் இல்லை என்பதான குறை தெரியாமல் பார்த்துக் கொள்கிறார்.

காணாமல் போகும் சேரனின் தங்கை, தொடர்ச்சியாக நகரின் முக்கிய இடங்களில் கண்டெடுக்கப்படும் வெட்டுப்பட்ட கைகள், தற்கொலை செய்து கொண்ட ஒரு குடும்பம், காணாமல் போகும் பெண்கள் என தொடர்ச்சியாக கேள்விகள் நம்மை நோக்கி வந்து கொண்டே இருக்கின்றன. முதல் பாதி முழுதுமே ரொம்பக் குழப்பமாக ஏன் இவை எல்லாம் நடக்கிறது என்கிற ஒரு புதிர்ப்பயணமாக இருக்கிறது. இரண்டாம் பாதியில் ஒவ்வொரு கண்ணியாக விடுவிக்கப்பட்டு காரண காரியங்களை நாம் கண்டு கொள்ளும் இடத்தில் திகைத்துப் போகிறோம். படத்தின் கடைசி இருபது நிமிடங்கள் சற்றே நாடகத்தனமாக இருப்பதாகத் தோன்றலாம். ஆனால் கண்டிப்பாக அந்த நாடகத்தனம்தான் இந்தப்படத்தின் பலமே.

மாயக்கண்ணாடி, பொக்கிஷம் என்றெல்லாம் சுழன்று சுழன்று நம்மை கொலையாய்க் கொன்ற சேரனுக்கு இந்தப்படம் ஒரு லைஃப்லைன். இறுக்கமான முகத்தோடு சுற்றும்போதும் சரி, தங்கையின் குரலைக் கேட்டு பதட்டம் கொள்ளும்போதும் சரி.. பாத்திரம் உணர்ந்து அளவாக நடித்து இருக்கிறார். இடைவேளைக்கு முன்பு நெயில்கட்டரோடு அவர் போடும் சண்டைக்கு தியேட்டரில் விசில் கிழிகிறது . படத்தின் அடுத்த முக்கிய நடிகர் ஜெயப்பிரகாஷ். பிணங்களைக் கூறு போடும் டாக்டராக அவர் வரும்போது நல்ல நடிகரை வீணடிக்கிறார்களே என்று மண்டை காய்ந்தது. ஆனால் கதையின் போக்கை மாற்றும் பாத்திரமாக அவர் மாறும் இடம் பளிச். “ஓடிக்கிட்டே இருந்தோம்.. அவனுங்க தொரத்துனானுங்க.. முடியல.. எவ்ளோ தூரம் ஓட.. அதான் இப்ப நாம தொரத்துறோம். அவனுங்க ஓடுறானுங்க..” சாகும் தறுவாயில் அவர் பேசும் வசனங்கள் பட்டாசு. ஒய்.ஜி.மகேந்திரா மற்றும் லக்ஷ்மி நரசிம்மனின் கதாபாத்திரங்கள் வடிவமைக்கப்பட்டு இருக்கும் விதம் ரொம்பவே தீவிரம்.

படத்தில் எனக்குப் பிடிக்காத ஒரே விஷயம் அந்தக் கருமம் பிடிச்ச “கன்னித்தீவு பொண்ணா” பாட்டு. வால மீனுக்கும் பாட்டுக்கும், கத்தாழ கண்ணால பாட்டுக்கும் ஏணி வச்சாக்கூட இந்தப் பாட்டால எட்ட முடியாது. மாளவிகாவோட கிரேஸ் என்ன, ஸ்நிக்தாவோட டான்ஸ் என்ன.. இங்க நீத்து சந்திரா வெறும் பம்மாத்து. அதை விடக் கொடுமை சாருவோட நிலமை. நாலு செகண்டு மேனிக்க ரெண்டு தடவை ஆளக் காட்டுறாங்க. அதுபோக பாட்டு பூராவும் அவரொட விரல்கள். ஆர்மோனியம் மேல நளினமா நடனம் ஆடுதாம். அந்தாளு தலையில இடி விழ.. தன்னைத்தானே அசிங்கப்படுத்திக்கிட்டாரு மனுஷன். படத்துல ஒட்டவே செய்யாத இந்தப்பாட்ட மிஷ்கின் எடுத்திருக்க வேண்டிய அவசியமே இல்ல.

ஆக மொத்தத்தில் அதகளம் பண்ணும் மிஷ்கினின் இன்னொரு படம்தான் “யுத்தம் செய்”. ஒரே மாதிரியாப் படம் எடுக்கிறார். கொஞ்சம் அலுப்பா இருக்குன்னு எல்லாம் ஒரு சில நண்பர்கள் சொல்றாங்க. எனக்கு அப்படி எதுவும் தெரியல. கடந்த பத்தாண்டுகளில் உருவான தமிழ் இயக்குனர்கள்ல ரொம்ப முக்கியமானவர்கள்னு நாம பேசணும்னா அதுல நம்மால மிஷ்கினை நிராகரிக்கவே முடியாது.

ஏ மிஷ்கின்.. ஐயாம் லவ் யூ..:-))))