வாத்தியார் வேலைன்னா அம்புட்டு இளப்பமா?

போன வாரம் வேறொரு துறையைச் சேர்ந்த இறுதியாண்டு மாணவனொருவன் என்னைப்பார்க்க வந்திருந்தான்.

"உங்ககிட்ட ஒரு விஷயம் பத்தி கைடன்ஸ் வேணும் சார்.."

"என்னடா.. சொல்லு.."

"நான் அடுத்ததா எம்.இ படிச்சுட்டு வாத்தியார் வேலைக்கு வந்திடலாம்னு இருக்கேன் சார்.."

எனக்கு ஆச்சரியம். காரணம் அவனுக்கு நல்லதொரு சாப்ட்வேர் கம்பெனியில் வேலை கிடைத்து இருந்தது. அதை விடுத்து ஆசிரியர் வேலைக்கு வர ஆசைப்படுகிறான் என்றால்..

"ரொம்ப சந்தோஷம்டா. நல்ல விஷயம்தான். ஆனா ஏன்? டீச்சிங் உனக்கு அவ்ளோ பிடிச்சிருக்கா என்ன?"

"அதுதான் சார் உங்ககிட்ட கேக்க வந்தேன். இப்போ நான் டீச்சிங் வந்தா எவ்ளோ சம்பளம் கிடைக்கும்?"

"நல்ல காலேஜ்னா ஆரம்பத்துல 25 ,000 வரைக்கும் தருவாங்கடா.."

"போதும் சார். எந்த பிரச்சினையும் இல்லாம நிம்மதியா பாடம் நடத்துனோம்னு இருக்கலாம். சாப்ட்வேர் போனாலும் இதே சம்பளம் ஆனா டார்கெட் அது இதுன்னு டென்ஷன் ஆகணும்.. அத்தோட இதுல வேலையும் கம்மி. ஒரு நாளைக்கு ரெண்டு ஹவர் எடுத்தா போதாது?"

என்னுடைய உற்சாகம் சுத்தமாக வடிந்து போனது.

"இதுக்காகத்தான் சொன்னியாடா? உனக்குன்னு ஆசை எல்லாம் இல்லையா?"

"அடப்போங்க சார்.. அப்படி எல்லாம் ஒரு டாஷும் கிடையாது. நல்ல சம்பளம், அலட்டிக்காத வேலை, ஜாலியான லைப்னா போதும்னு தான் வர்றேன்.."

வந்த கோபத்தை எல்லாம் அடக்கிக் கொண்டு, கண்டிப்பாக ஆசிரியர் வேலை என்பது கடனுக்கு செய்வது கிடையாது, அதற்கென நிறைய பொறுப்புகள் உண்டு, வெறுமனே உடல் நோகாமல் வேலை செய்ய வேண்டுமென்பதற்காக பார்க்கும் வேலை இது கிடையாது என்றெல்லாம் அவனுக்கு நிறைய புத்தி சொல்லி அனுப்பி வைத்தேன். அதை அவன் எடுத்துக் கொண்டானா இல்லையா என்பது தெரியவில்லை.

கிட்டத்தட்ட எட்டு வருடங்களாக இந்தத் துறையில் வேலை பார்த்து வருகிறேன். இதுவரை என்னோடு வேலை பார்த்த நான் பழகிய நூறு நபர்களில் எத்தனை பேர் ஆசிரியர் வேலைக்கு விரும்பி வந்தவர்கள் எனக் கேட்டால்.. மிகுந்த துயரத்தோடு இதை நான் சொல்ல வேண்டி இருக்கிறது.. பத்து பேர் கூடத் தேற மாட்டார்கள். வேறு ஏதும் வேலை கிடைக்காத சூழலிலும் இந்த வேளையில் இருக்கும் சவுகரியங்கள் காரணமாகவும் ஆசிரியர் வேலைக்கு வருபவர்களின் எண்ணிக்கை அதிகமாக இருப்பது வேதனைக்கு உரியது.

அடுத்த தலைமுறையை உண்டாக்கும் பொறுப்பு ஆசிரியர்களுக்கு உண்டு, அவர்கள் செய்வது ஒரு தவம், தங்களை உருக்கி மாணவர் வாழ்வில் ஒளி ஏற்றி வைக்கும் பணி ஆசிரியர் பணி எனப் பேசிய காலமெல்லாம் மலையேறிப் போய் அதையும் ஒரு தொழிலாகப் பார்க்கும் மனப்பான்மை இன்றைக்கு அதிகமாகி விட்டது.

நான் பொறியியல் படிக்கும்போதே ஆசிரியர் வேலைக்குத் தான் வரவேண்டும் எனத் தீர்மானம் செய்து கொண்டேன். ஆசிரியர் பணி மீது எனக்கிருந்த ஆச்சரியமும், நான் படித்த விஷயங்களை எளிதில் என் நண்பர்களுக்குக் கடத்த முடிந்த நம்பிக்கையும், எப்போதும் மாணவர்களுடனே இருப்பது நம்மை சந்தோஷமாக வைத்திருக்கும் எனும் ஆசையும் என்னை இந்தத் துறை நோக்கி செலுத்தின.

ஆரம்பத்தில் கொடைக்கானலில் வேலைக்குப் போனபோது ரொம்பவே விளையாட்டுப் பிள்ளையாக இருந்தேன். அங்கேதான் என் வாழ்வையும், ஆசிரியர் பணியின் பொறுப்பு பற்றிய என் பார்வையையும் மொத்தமாக திருப்பிப் போட்ட சம்மபவம் ஒன்று நிகழ்ந்தது. எனக்கு அப்போது 23 வயது. என்னை விட நான்கு அல்லது ஐந்து வயது மட்டுமே கம்மியான மாணவர்களுக்கு பாடம் நடத்தியதால் கிட்டத்தட்ட அவர்களில் ஒருவனாகவே இருந்து சந்தோஷமாகப் பொழுது போய்க் கொண்டிருந்தது.

ஒருநாள் என்னைப் பார்க்க மாணவி ஒருவரின் அப்பா வந்திருந்தார். அந்தப் பெண் சரியாகப் படிக்காமல் நிறைய தேர்வுகளில் தோற்றுப் போயிருந்ததால் அவர்கள் வீட்டில் வரச் சொல்லியிருந்தார்கள். அவளுடைய வகுப்பாசிரியர் நான்தான் என்பதால் அவர் என்னைப் பார்க்க வந்திருந்தார். பேசிக் கொண்டே இருந்தவர் சட்டென கண்களில் கண்ணீர் மல்க எழுந்து என் கைகளைப் படித்துக் கொண்டார். "தம்பி.. அவதான் எங்க வீட்டோட கனவு. கஷ்டப்பட்டுத்தான் படிக்க வைக்கிறோம். நீங்கதான் எப்படியாவது புத்தி சொல்லி அவளை திருத்தணும் தம்பி. உங்க கூடப்பொறந்த பொறப்புன்னு நினைச்சுக்கோங்க.."

எனக்குத் தூக்கிவாரிப் போட்டது. என்னைப் பார்த்துக் கொள்ளவே எனக்குத் தெரியாது என்பது என் அம்மாவின் குற்றச்சாட்டு. என்னைப் போய் இந்த மனிதர் இத்தனை நம்புகிறார் என்றால், அது என் பணியின் காரணமாக, அதன் முக்கியத்துவம் காரணமாக. நாம் செய்து கொண்டிருப்பது விளையாட்டுக் காரியமல்ல, பலரின் வாழ்வை தீர்மானிக்கும் பணி என்பதை நான் அன்றுதான் உளப்பூர்வமாக உணர்ந்தேன்.

அன்று முதல் இந்த வேலையை என்னால் இயன்ற அளவு நூறு சதம் முனைப்போடுதான் செய்து வருகிறேன். பாடம் என்பது வகுப்புக்குள் சொல்லிக் கொடுக்கப்படும் பாடங்களில் மட்டும் இல்லை, அதைத் தாண்டியும் இந்த வாழ்க்கை இருக்கிறது என்பதே நான் என் பிள்ளைகளுக்கு சொல்லிப் போகும் விஷயம். ஒரு உன்னதமான ஆசிரியர் பணியில் இருக்கிறோம் என்று ரொம்பப் பெருமையாகவும் உணருகிறேன். சமீபத்தில் டெல்லியில் இருந்த என்னுடைய முன்னாள் மாணவன் ஒருவன் போன் செய்து தனக்கு கிடைத்த பாராட்டை பகிர்ந்து கொண்ட போது சந்தோஷத்தில் என் கண்களில் துளிர்த்த கண்ணீர்தான் இந்த பணியில் கிடைக்கக்கூடிய உண்மையான வெகுமதி.

இத்தனை புனிதமான ஆசிரியர் பணி இன்றைக்கு வெறும் தொழிலாகப் பார்க்கப்படும் அவலநிலை வந்து விட்டதே என்பதே கவலை. பள்ளியும் கல்லூரியும் வெறும் பாடம் சொல்லிக் கொடுக்கும் இடங்கள் மட்டுமல்ல, ஒரு மாணவனை நல்ல மனிதனாக மாற்றும் இடங்களும் கூட. அதில் பெரும்பங்கு வகிக்கக் கூடியவர்கள் ஆசிரியர்களே. இதை உணர்ந்து உண்மையாகத் தங்களை இந்தப் பணியில் ஈடுபடுத்திக் கொள்ளக்கூடிய மனிதர்கள் ஆசிரியர்களாக வரவேண்டும் என்பதே எனது ஆசை.