இனிதே நடந்த பதிவர் சந்திப்பும்.. சில சந்தோஷங்களும்...!!!

நான் இணையத்துல எழுத ஆரம்பிச்சதே நல்ல நண்பர்கள் கிடைப்பார்கள் என்னும் நம்பிக்கையில்தான். உலகத்திலயே ஒரே ஒரு விஷயம் மட்டும்தான் மற்றவர்களுடன் பகிர்ந்து கொள்ளும்போது இரட்டிப்பாகும்.. அது சந்தோசம்.. மகிழ்ச்சி. நாம சந்தோஷமா இருந்தா போதாது, நம்மள சுத்தி இருக்குற மக்களையும் சந்தோஷமா வச்சுக்கணும்னு ஒரு தத்துவமே இருக்கு. நேற்றைக்கு என் வாழ்வில் அப்படி ஒரு சந்தோஷமான நாள்.

பெரிய பதிவர்கள் சந்திப்பு நடத்தும் போதெல்லாம் நம்மளால கலந்துக்க முடியலயேன்னு ஆதங்கம் இருக்கும். கொஞ்ச நாளா நம்ம கூட சில நண்பர்கள் தொடர்ச்சியா அலைபேசி மூலமா தொடர்புலையே இருந்தபோதுதான் எனக்கு தோணுச்சு... நமக்கு உள்ளேயே ஏன் ஒரு பதிவர் சந்திப்பு மாதிரி நடத்தக் கூடாது? அருகில் இருக்கக் கூடிய நண்பர்கள நாம போய் பார்க்கலாமேன்னு தோணின உடனே இரண்டு நண்பர்கள்ட்ட போன் பண்ணிக் கேட்டேன்.. அவர்கள்.. சொல்லரசன் மற்றும் ஆதவா. அவங்க ரொம்ப மகிழ்ச்சியோட ஒத்துக்கிட்டாங்க.. திருப்பூர்ல சந்திக்கிறதுன்னு முடிவாச்சு.

திருப்பூரில் நான் போய் இறங்கிய ஐந்தாவது நிமிடம் நண்பர் சொல்லரசன் வந்து சேர்ந்தார். ஆடை வடிவமைக்கும் கம்பெனி ஒன்றில் மானேஜராக பணிபுரிகிறார். புதிதாக எழுத ஆரம்பித்து இருப்பவர். சமூக சிந்தனை கொண்டவர். (வீட்டுக்குப் போகும் ஞாயிற்றுக்கிழமையை எனக்காக தியாகம் செய்து இருந்தார். அவருக்கு நன்றி... ) என்னை சரியாக அடையாளம் கண்டு கொண்டு விட்டார். ஒரு டீயைக் குடித்து விட்டு அவரது அலுவலகத்தை அடைந்தோம்.

கொஞ்ச நேரத்தில் நண்பர் ஆதவாவும் வந்து சேர்ந்தார். அவருடைய எழுத்துக்களை படித்து மிகவும் பெரிய ஆள் ஒருவரை எதிர்பார்த்துக் காத்து இருந்தால், குழந்தை முகத்தோடு வந்து நின்றார் ஆதவா. வீட்டில் இருக்கும் ஒரு நாளை நான் அபகரித்துக் கொண்டேனா என்று கேட்டபோது அவர் சொன்ன பதில்.. "வீட்ல சும்மாத்தான் இருந்திருப்பேன்.. உங்கள எல்லாம் பார்த்ததால இந்த நாள் எனக்கு உபயோகமான நாள் நண்பா.."

மூவரும் அமர்ந்து பேசத் தொடங்கினோம். பரஸ்பர அறிமுகம், விருப்பங்கள், அனுபவங்கள், புத்தகங்கள், பதிவர்கள் என எல்லா விசயங்களையும் கலந்து கட்டி அடித்தோம். நேரம் போனதே தெரியவில்லை. நடுவில் என்னுடைய பதிவில் வேத்தியன் தனது பக்கத்தை வந்து பார்க்கும்படி அழைத்து இருந்தார். போய் பார்த்தால் ஒரே குஷியாகி விட்டது. ஆதவாவிற்கு ஹரிணி அம்மாவும், எனக்கு வேத்தியனும் பட்டாம்பூச்சி விருது கொடுத்து இருந்தார்கள். இந்தக் கொஞ்ச நாட்களில் நம்மை மதித்து நண்பர்கள் விருது கொடுத்தது எங்கள் இருவருக்குமே சந்தோஷம். எங்களோடு விருது வாங்கிய நண்பர்கள் கமல், ஷீ-நிஷி, அன்புமணி.. அனைவருக்கும் வாழ்த்துக்கள்.

கொஞ்ச நேரத்திலேயே நண்பர் அகநாழிகை போன் செய்து விருது பெற்றதுக்கு வாழ்த்தினார். நண்பர்கள் எல்லாருமே அவரிடம் பேசினோம். கூடிய சீக்கிரம் பெரிய அளவில் பதிவர் சந்திப்பை நடத்த வேண்டும் என்ற தனது ஆசையை சொன்னார். அவரை அடுத்து கவிதைகளில் கலக்கி வரும் நண்பர் ஷீ-நிஷி பேசினார். அவருடைய அறிமுகமும் கிடைத்து விட்டது. கிட்டத்தட்ட ஐந்து மணி நேரங்கள். கடைசியாக ஆதவாவின் அம்மா போன் செய்து அவரை சாப்பிட கூப்பிட்ட போதுதான் எங்களுக்கு நேரமே உரைத்தது. அடுத்த முறை வீட்டுக்கு வர வேண்டும் என்ற அழைப்போடு நண்பர் ஆதவா விடை பெற்றுக் கொண்டார்.

நண்பர் சொல்லரசன் புண்ணியத்தில் பிரியாணி, சிக்கன் என்று மதிய உணவு அமர்க்களப் பட்டது. அதன் பின்னர் கொஞ்ச நேரம் பேசி விட்டு மாலை ஆறு மணி போல் கிளம்பினேன். பஸ்ஸில் வரும்போது ஆதவா போன் செய்து காணாமல் போன பாலோயர்ஸ் விட்ஜெட்டை கண்டுபிடிப்பது பற்றி வேத்தியன் ஒரு பதிவு போட்டிருப்பதாக சொன்னார். பெருந்துறை வந்து இறங்கின மறு வினாடி பிரௌசிங் சென்டருக்கு போனேன். வேத்தியன் சொன்னபடி செய்து பார்த்தால்.. ஒங்கக்காமக்கா.. காணாம போன நம்ம தங்கங்கள் எல்லாம் தெரிய ஆரம்பித்தனர். வேத்தியன்.. உங்களுக்கு இரட்டை நன்றி.. அட போங்கப்பா.. ஒரே நாள்ல எத்தன சந்தோஷம்..

ஆக மொத்தத்தில் ஒரு நாள் முழுக்க பயன் உள்ளதாக கழிந்த நிம்மதி.அருமையான நினைவுகள். காலங்கள் கடந்த பின்னும் நம்மை வழி நடத்திச் செல்வது இந்த சந்தோஷமான நினைவுகள் தான்.. இல்லையா?

(பதிவ படிச்சுட்டீங்க.. உங்க ஓட்டக் குத்துங்க.. இல்லன்னா கருத்துரை போடுங்க..)