பொக்கிஷம் - திரை விமர்சனம்..!!!

பொக்கிஷம் - சேரனின் இயக்கத்தில் வெளிவந்திருக்கும் ஒன்பதாவது படம். ஒரு சில படங்களை பார்க்கும்போது இது என்ன மாதிரியான படம், நன்றாக இருக்கிறதா இல்லையா என்பதை நம்மாலேயே அனுமானிக்க முடியாது. இது அந்த வகைப்படம். அருமையான சிறுகதைக்கான கரு. ஆனால் அதை மூன்று மணி நேரப் படமாக எடுத்து நம் பொறுமையைச் சோதித்து இருக்கிறார் சேரன்.

அப்பாவின் டைரியையும், அவர் பொக்கிஷமாக பாதுகாத்து வரும் கடிதங்களையும் மகன் படிப்பதாக ஆரம்பிக்கிறது படம். கதைக்களம் 1970ஆம் வருடம். கல்கத்தாவில் துறைமுகத்தில் வேலை பார்க்கும் இந்து இளைஞன் லெனின்(சேரன்). நாகூரில் தமிழ் இலக்கியம் படிக்கும் இஸ்லாமியப் பெண் நதீரா(பத்மப்பிரியா). சந்தர்ப்ப சூழ்நிலைகளால் சந்திக்கும் இவர்களுக்குள் நட்பு மலர்ந்து பின்பு காதலாகிறது. சேரனின் அப்பா திருமணத்துக்கு ஒத்துக் கொள்கிறார். தானும் ஒத்துக் கொள்வதாக சேரனை நம்ப வைக்கும் பத்மப்பிரியாவின் அப்பா, சூழ்ச்சியாக அவரை எங்கோ மறைவாக கூட்டிச் சென்று விடுகிறார். வேறொரு கல்யாணம் செய்து கொள்ளும் சேரன் கடைசி வரை பத்மப்பிரியா எங்கிருக்கிறார் எனத் தெரியாமலே இறந்தும் போகிறார். தன காதலிக்காக அவர் எழுதி, அனுப்பாத கடிதங்களை அவருடைய மகன் பத்மப்பிரியாவை தேடிக் கண்டுபிடித்து சேர்க்கிறார். இதுதான் பொக்கிஷம்.

ஆட்டோகிராப் முதல் தவமாய் தவமிருந்து வரை பார்த்த அதே சேரன். மெல்லிய உணர்வுகள் கொண்ட மனிதனாக வருகிறார். செதுக்கிய மீசையும், கன்னங்களில் அப்பிய பவுடருமாக அவர் அழும்போது திரை அரங்கில் மக்கள் விழுந்து விழுந்து சிரிக்கிறார்கள். குறிப்பாக பத்மப்பிரியா தன்னுடைய காதலை ஏற்றுக் கொண்டதை அறிந்து கொள்ளும் தருணத்தில் ஒரு உணர்வினை வெளிப்படுத்துகிறார் பாருங்கள்.. அவ்வ்வ்வ்.. முடியலை. திருத்தமாக வரையப்பட்ட ஒரு ஓவியம் போல அழகாக இருக்கிறார் பத்மப்பிரியா. கண்கள் பேசுகின்றன. கடைசிக் காட்சிகளில் வயதான பெண்ணாக அருமையாக நடித்து இருக்கிறார். ஆனால் ஒப்பனை சரியில்லை. (அவருக்கு குரல் கொடுத்து இருப்பது சேரனின் அதிர்ஷ்ட தேவதை மீனாவா?)

சேரனின் அப்பாவாக வரும் விஜயகுமாரும், பத்மப்பிரியாவின் அப்பாவாக வரும் பெரியவரும் நன்றாக நடித்து உள்ளார்கள். சேரனின் மகனாக வருபவருக்கு பிரசன்னா குரல் கொடுத்து இருக்கிறார். கடிதங்கள் கொண்டு வரும் போஸ்ட்மேன், சிலை வடிக்கும் இளவரசுவின் குடும்பம், கல்கத்தாவில் சேரன் குடியிருக்கும் இடத்தில் வசிக்கும் பக்கத்து வீட்டு வங்காளப் பெண், பத்மப்பிரியாவின் தோழியாக வரும் புவனா, சேரனின் மகனோடு எப்போதும் சண்டை போடும் காதலி என்று துணை கதாப்பாத்திரங்களை அழகாக செதுக்கி உள்ளார் சேரன்.

இதுவரை சேரன் எடுத்த படங்களிலேயே டெக்னிக்கலாக மிகச்சிறந்த படம் இதுவாகத்தான் இருக்கும். ராஜேஷ் யாதவின் ஒளிப்பதிவு அபாரம். நாகூரின் கடற்கரையில் கிடக்கும் ஒற்றைப்படகு, ட்ராம் வண்டிகள் ஓடும் கல்கத்தா நகரின் வீதிகள், முப்பது வருடங்களுக்கும் முன்பு பயன்பாட்டில் இருந்த மோட்டார் வாகனங்கள் என்று கலை இயக்குனர் மெனக்கெட்டு இருக்கிறார். ஆனால் அதற்காக சேரன் கடிதம் எழுதும்போது கூட அருகில் பழைய காலத்து குமுதம் கிடப்பது வலிந்து திணிக்கப்பட்டு உள்ளதாகத் தோன்றுகிறது.

இசை ஆச்சரியம் - சபேஷ் முரளி. பாடல்கள் எல்லாமே அருமை. படத்தோடு பார்ப்பதை விட தனியாக கேட்கும்போது இன்னும் நன்றாக இருக்கும் என்று போலத் தெரிகிறது. இவ்வளவு செய்தவர்கள் பின்னணி இசையில் சொதப்பி விட்டார்கள். படத்தின் மிகப்பெரிய பலம் இலக்கிய நயம் நிறைந்த வசனங்கள். ஆனால் படத்தில் நடித்து இருக்கும் அனைவருமே படம் பார்ப்பவருக்கு புரிந்து விடக் கூடாது என்று கங்கணம் கட்டிக்கொண்டு பேசியது போல இருக்கிறது(மணிரத்னம் எபெக்ட்). முதல் பாதி முழுதும் சேரனும் பத்மப்பிரியாவும் கடிதங்கள் மூலம் பேசிக்கொள்வதுதான் பொறுமையைச் சோதிக்கிறது. இரண்டாம் பாதியிலும், வயதான தோற்றத்தில் பத்மப்பிரியா வரும் இறுதிக்காட்சிகளிலும் ஏதோ ஒன்று மிஸ்ஸிங். ஒரு சில வசனங்களிலும், சேரனின் காதலை இந்துப் பெரியவர் ஒப்புக் கொள்வதாகவும் இஸ்லாமிய பெண்ணின் தந்தை சூது செய்வதாகவும் காட்டும் இடங்களில் தேவை இல்லாத உள்குத்து எதுவும் இருக்கிறதோ எனத் தோன்றுவதை தவிர்க்க இயலவில்லை.

"இலக்கிய வடிவில் ஒரு இயல்பான சினிமா" என்கிறார் சேரன். காணாமல்போன தன அப்பாவின் காதலியை, நாற்பது வருடங்கள் கழித்து கண்டுபிடித்து, கடிதங்களைக் கொண்டு போய் சேர்ப்பது என்பது சினிமாவில் மட்டுமே சாத்தியம் சேரன். நீங்கள் காதலைப் பற்றி படம் எடுத்தால் ஆட்டோகிராபோடு ஒப்பிடப்படும் என்பது நிச்சயம். படம் பார்க்கும் எல்லோரும் தங்களை ஏதேனும் ஒரு இடத்தில் பொருத்திப் பார்க்க முடிந்ததுதான் ஆட்டோகிராப்பின் வெற்றி. ஆனால் பொக்கிஷத்தில் அது சாத்தியமாக வில்லை. எந்த ஒரு காட்சியிலும் அழுத்தம் இல்லாததுதான் படத்தின் பலவீனம்.

காதலைப் பற்றி படம் எடுக்க ஆயிரம் பேர் உண்டு. ஆனால் எல்லாப்படத்திலும் சமூகத்திற்கு ஏதாவது சொல்ல வேண்டும் என்று எடுக்க உங்களைப் போல ஒரு சிலரால் தான் முடியும்.வெற்றிக் கொடி கட்டு, பாரதி கண்ணம்மா, தேசிய கீதம், பொற்காலம் என்று சமுதாயம் மீது அக்கறை கொண்ட சேரன் என்னும் சமூகப் போராளியை மீட்டு எடுங்கள். அது போன்ற படங்கள் தான் தமிழ் சினிமாவின் உண்மையான பொக்கிஷங்களாக இருக்கும்.

சேரனுக்கு (மட்டுமே) பொக்கிஷம்..!!!

(பதிவ படிச்சுட்டீங்க.. உங்க ஓட்டக் குத்துங்க.. இல்லன்னா கருத்துரை போடுங்க..)