எங்கே செல்லும் இந்தப் பாதை?

"டேய் மாப்ள.. நேத்து நடந்த மேட்டர் தெரியுமா?"

"என்னடா.."

"நம்மள ரொம்ப நாளா கட்டைய கொடுத்துக்கிட்டு இருந்தான்ல.. கரிமேடு குமாரு.. வசமா மாட்டிட்டான்.."

"எப்போடா.. எங்க வச்சு மடக்குனீங்க?"

"சாயங்காலம் நம்ம பசங்களோட டாப்ப போடலாம்னு ரயில்வே காலனி பக்கம் போயிருந்தேன்.. இப்பவெல்லாம் பிள்ளைங்கள பிரச்சினை இல்லாத ஏரியான்னு அங்கிட்டு தான் தள்ளிக்கிட்டு வராய்ங்க.. சும்மா சுத்திக்கிட்டு இருக்குறப்ப இவன் கண்ணுல சிக்கிட்டான்.. கூப்பிட்டு பேசினா ஓவரா சத்தாய்க்கிறான்.. கடுப்பாயிருச்சு.. இழுத்து வச்சு வவுத்த சேர்த்து ஒரே குத்து... அடிங்கோ@#$%.... அழுதுட்டான்.."

"அப்புறம்?"

"இருங்கடா வரேன்னு போய் ஆளைக் கூட்டியாந்தான்.. அவங்க வந்து நம்ம குரூப்ப பார்த்து பயந்து ஓடிட்டாய்ங்கள்ள..."

"அது.. அவனுக்கு வேணுண்டா.. ஏண்டா மாப்புள.. ரொம்ப நாளா இந்த வசந்தி பிள்ளைக்கு ரூட் விட்டுக்கிட்டு இருந்தியே.. என்னடா ஆச்சு?"

"அவ வேலைக்கு ஆக மாட்டாடா.."

"ஏண்டா அப்படி சொல்ற?"

"ரொம்பப் பயந்தாங்கொள்ளியா இருக்காடா.. எங்கேயும் வெளியே கூப்பிட்டா வர மாட்டேங்குறா.. ராத்திரி எஸ்.எம்.எஸ் அனுப்பக் கூட பயப்படுறா.. அவளக் கரெக்ட் பண்ணி மேட்டர் முடிகிறது எல்லாம் ரொம்பக் கஷ்டம் மச்சான்.. போன வாரம் தங்கச்சி ப்ரெண்டு ஒருத்தி வீட்டுக்கு வந்தா.. சும்மா செம கட்டை.. அடுத்து அவளைத்தான் நூல் விட்டுக்கிட்டு இருக்கேன்.. ஆமா.. அந்த மல்லிகாப் புள்ளைய முடிச்சுட்டியா?"

"அவ நம்மள எல்லாம் விடத் தெளிவு மாப்புள.. கஷ்டப்பட்டு ஒருத்தன் ரூமுக்கு கூப்பிட்டு போனனா.. @#$%^&&* அவளே லூப்ப கைல வச்சிருந்தா.. செம மாட்டு.."

"ரைட்டு.. நீ நடத்துடா மகனே.. மச்சம்டா.. நமக்குதான் சரியானதா ஒன்னு கூட மாட்ட மாட்டேங்குது.. அதுக்கெல்லாம் கொடுப்பின வேணும்.."

"பொருமிச் சாகாதீங்கடா.. நேத்து நம்ம காலேஜ் பஸ் ஏதோ அடியாமே? என்னவாவது விசேஷம் உண்டா?"

"இல்லடா.. எல்லாப் பயலும் தப்பிச்சுட்டாங்க.. ஒரு நாள் லீவு போச்சு.."

"ஆகா.. வட போச்சே.. விடுறா மாப்ள.. ஒரு நாள் இல்ல ஒரு நா.. இந்த வாத்தியா நாய்ங்க போற வேனத் தூக்குறோம்.. பத்து நாளைக்கு லீவு கன்பார்ம்.. ஹா ஹாஹா"

மேலே இருக்கும் உரையாடல் கதையோ கற்பனையோ அல்ல.. மதுரையின் முன்னணி பொறியியல் கல்லூரி ஒன்றின் பேருந்தில் மூன்று மாணவர்கள் பேசிக் கொண்டது. அவர்கள் முதல் வருடப் படிப்பில் தான் இருக்கிறார்கள் என்பது கவனிக்க வேண்டியது. சுற்றி இத்தனை பேர் இருக்கிறார்களே, அவர்களுக்கு கேட்கக் கூடுமே என்ற எந்த கவலையும் இல்லாமல் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். தங்கள் பொறுப்பை அறியாமல் இருப்பதென்பது வேறு.. ஆனால் தெரிந்தே தவறுகள் செய்யும் இவர்களைப் பற்றி என்ன சொல்ல? இவர்கள்தானா நாளைய இந்தியாவின் தூண்கள்? நம்மை நாமே நொந்து கொள்வதைத் தவிர வேறெதுவும் தோன்றவில்லை.