நேசமித்ரனும், நண்பர்களும் பின்னே ஞானும்..!!!

பிரியத்துக்குரிய நண்பரும் பதிவுலகின் டெர்ரர் கவிஞருமான நேசமித்திரன் நேற்று மதுரை வந்திருந்தார். காலை பதினோரு மணிபோல அவருக்காக ஆரப்பாளையம் பேருந்து நிலையத்தில் காத்துக் கொண்டிருந்தேன். திண்டுக்கல்காரராக இருந்தாலும் நைஜீரியாவில் இருந்து வருபவர், கவிதைகளில் ஒரு புது மொழியை உண்டாக்கி மனிதர்களைக் கலங்கடிப்பவர்... எப்படி இருப்பாரோ என்று ஒருவித பயத்துடன் தான் இருந்தேன். ஆனால், "வணக்கம்ணே.. சொல்லுங்க.." என்று மாறாத மதுரை மண்ணின் பேச்சோடும் முகம் மலர்ந்த புன்னகையோடும் மிக எளிமையாக வந்திறங்கினார் நேசன். கூடவே அவருடைய நண்பர் சதீஷும் வந்திருந்தார்.

இருவரையும் வண்டியில் ஏற்றிக்கொண்டு நானும் ஸ்ரீதரும் மதுரையில் வழக்கமாக பதிவர் சந்திப்பு நடக்கும் இடமான அமெரிக்கன் கல்லூரி சிற்றுண்டிசாலைக்கு வந்து சேர்ந்தோம். தருமி ஐயா, ஜெரி ஈஷானந்தா, மதுரை சரவணன் என்று நண்பர்கள் எல்லோரும் வந்து சேர சந்திப்பு களைகட்டியது. மதியத்திற்கு மேல் நண்பர் பாலகுமாரும் சேர்ந்து கொண்டார்.

பதிவர் சந்திப்பு என்று சொல்வதை விட கிட்டத்தட்ட ஒரு இலக்கிய கூட்டம் என்றே சொல்லலாம் என்னுமளவுக்கு நிறைய விஷயங்களை நண்பர்களோடு பகிர்ந்து கொண்டார் நேசன். பல விஷயங்களைப் பற்றி தெளிவாக விளக்கினார். நண்பர்களின் சில கேள்விகளையும் அவர் பகிர்ந்து கொண்ட சில விஷயங்களையும் என் நினைவிலிருந்து தொகுத்து இருக்கிறேன்..

உங்களுடைய கவிதைகளை புரிந்து கொள்வது அத்தனை கடினமாக இருப்பது ஏன்?

கவிதை என்பது ஒரு அனுபவமாக இருக்க வேண்டும். புதிய படிமங்களை உருவாக்க வேண்டும். படிக்கும்போது உங்களை வேறொரு தளத்துக்கு தூக்கி அடிக்க வேண்டும். எதற்காக இந்த வார்த்தைப் பிரயோகம் என்பதை யோசிக்க வைக்க வேண்டும். ஒரு கவிதையை எழுதி முடித்தவுடன் கவிஞன் இறந்து போகிறான். பிரதி மட்டுமே உங்கள் பார்வைக்கு இருக்கிறது. அதில் வாசகர்கள் சிந்திப்பதற்கான ஒரு வெளியை நான் உண்டாக்க முயலுகிறேன்.

பழைய உவமைகளை விடுத்து, புதிதாக.. இன்றைய அறிவியல் உலகத்தின் பாதிப்போடு எழுத முயலுகிறேன். ஒரு குறிப்பிட வட்டத்துக்குள் என்னை நான் அடைத்துக் கொள்ள விரும்பவில்லை. மாறாக எந்த ஒரு நாட்டைச் சேர்ந்தவராக இருந்தாலும், என்னுடைய கவிதைகளை படிக்கும்போது அவர்களுக்கும் புரியும்படியாக இருக்கவேண்டும் என நினைக்கிறேன்.

சொல்ல வரும் விஷயத்தில் இருக்கும் தீவிரத்தையும் அடர்த்தியையும் வார்த்தைகளைத் தெரிவு செய்வதிலும் கொண்டு வருவதுதான் முக்கியம். தேவையில்லாத வார்த்தை என்று ஒன்று கூட கவிதையில் இருக்கக் கூடாது என்பதால் எழுதும் கவிதைகளை கூர்தீட்டிக் கொண்டே இருப்பேன். ஒரு பென்சில் சீவுவது போலத்தான். பொறுக்கி எடுக்கப்பட்ட வார்த்தைகள் மட்டுமே இருக்கும்போது கடைசியில் அது ஒரு மூடுபனி போன்ற உருவத்தை தோற்றுவிக்கிறது. அதன் ஊடாக இருக்கும் செய்தியை அனுமானிக்க வேண்டியது வாசகன்தான்.

இந்த காரணங்களினாலேயே என்னுடைய கவிதையின் மொழி சற்று கடினமானதாகப்படுகிறது என சொல்லலாம்.

மொழி பற்றி?

தமிழ்மொழி போன்ற அழகான மொழி வேறெங்கும் கிடையாது என்று அடித்துச் சொல்லலாம். யாருமே யோசித்துப் பார்க்க முடியாத பல கற்பனைகளை தமிழ் பாடல்களில் பார்க்கலாம். குறிப்பாக சங்க காலப் பாடல்களை படிக்கும்போது அத்தனை பெருமையாக இருக்கிறது. அதில் காணக் கிடைக்கும் உவமைகளில் ஒன்று.. "புறாவின் கழுத்து வளைவை ஒத்ததாக ஒரு பெண்ணின் கைவிரல்கள் இருப்பதாக" ஒரு பாடல் இருக்கிறது. எத்தனை அழகு பாருங்கள்.. அதே போல ஒரே வார்த்தையில் பல விஷயங்களை சொல்லிப் போகும் கவிதைகளும் உண்டு.. இத்தனை காலம் தாண்டியும் தமிழ் இன்னும் செறிவாக இருப்பதே அதன் தனித்தன்மைக்கு சான்று.. அதை முன்னெடுத்து செல்வதென்பது ரொம்ப முக்கியம். எனவே எழுதும் போது ஒற்றுப்பிழைகளோ, தவறான வார்த்தை பிரயோகமோ இருக்கக்கூடாது.

பதிவுலகம்?

தீவிரமாக எழுத வேண்டும் என்று நினைக்கும் மக்களுக்கு ஒரு அருமையான பயிற்சிக்கூடமாக பதிவுகள் இருக்கின்றன. ஆனால வெகு சிலரே அது போன்ற முயற்சியில் ஈடுபடுகிறார்கள் என்பது வருத்தப்பட வேண்டிய விஷயம். பதிவுகள் ஒரு பொழுதுபோக்கு, வடிகால் என்பதையும் மீறி பயனுள்ளதாக செய்வது நம் கையில்தான் இருக்கிறது. எல்லாவற்றையும் மீறி நல்ல நட்பினை பதிவுகள் மூலம் அடைய முடிவது ரொம்ப சந்தோசம்.

ஒருவருடைய எழுத்தின் சாயல் மற்றவரின் எழுத்தில் இருப்பது பற்றி?

இதை நான் பெரிதும் வெறுக்கிறேன். இன்றைக்கு கவிதை எழுதுபவர்களில் பலரும் மனுஷ்யபுத்திரனின் நகலாக இருக்கிறார்கள். இது சரிதானா? "யாருமற்ற, வெறுமை, தன்னந்தனியாக.." இது போன்ற வார்த்தைகளே எங்கும் விரவிக் கிடக்கின்றன. ஏன்? உங்களுக்கான புது வார்த்தைகளை உருவாக்குங்கள். சொல்லாடல்களை கொண்டு வாருங்கள். மாறாக மற்றவரை பிரதியெடுக்க முயலாதீர்கள். நிறைய பேரை வாசிக்கலாம். அதன் மூலம் நம்முடைய தளம் விரிவடையும் என்பது உண்மைதான். மாறாக அவர்களின் சாயல் நம்மீது படிந்து விடக்கூடாது. சமீபத்தில் யானை என்பதைக் கொண்டு ஒரு கவிதை எழுத முற்பட்டேன். அதற்காக ஒரு படிமத்தை உருவாக்கினேன். பின்புதான் ஜெயமோகனின் "மத்தகம்" பற்றிய ஞாபகம் வந்தது. எந்த இடத்திலும் அதன் பாதிப்பு இருந்து விடக்கூடாதே என அஞ்சியபடி கதையை படித்தேன். அப்படி ஒரு வார்த்தை அங்கு இல்லை என்றான பின்புதான் நிம்மதியாக இருந்தது. இந்த சுயகவனிப்பு எல்லாரிடமும் இருக்க வேண்டியது மிக முக்கியம்.

(நேசன் பேசியதை முழுதும் எழுத வேண்டுமானால் இன்னும் இரண்டு, மூன்று இடுகைகள் தேவைப்படும் என்பதால் இத்தோடு நிறுத்திக் கொள்கிறேன்.)

தன்னுடைய கவிதைகளில் சிலவற்றை வாசித்து விளக்கம் தந்தார் நேசன். அவருடைய வார்த்தைகளில் கேட்க ரொம்பவே அருமையாக இருந்தது. மதியம் காந்தி மண்டபத்தில் நடைபெற்ற அர்ஷியாவின் "ஏழரைப் பங்காளி வகையறா.." என்ற புத்தக வெளியீட்டில் கலந்து கொண்டோம். மதிய உணவுக்குப் பிறகு மீண்டும் கல்லூரியில் ஜமா கூடியது. நண்பர்கள் பாலகுமார். ஸ்ரீ மற்றும் நான் எழுதிய சில இடுகைகளை படித்து தன்னுடைய கருத்துகளை சொன்னார். என்ன மாதியான விஷயங்களை எழுதலாம் என்பது பற்றியும் பேசினோம். எதெதையோ தொட்டு, எங்கெங்கோ பயணித்தது பேச்சு. கடைசியாக எங்கள் சந்திப்பு முடிந்தபோது இரவு மணி பதினொன்று ஆகி விட்டிருந்தது. நண்பருக்கு அன்புப்பரிசாக யூமா.வாசுகியின் "மஞ்சள் வெயில்" என்ற புத்தகத்தை வழங்கினோம். அடுத்த வாரம் மீண்டும் மதுரைக்கு வருவதாக சொல்லி விடைபெற்றுக் கொண்டார் நேசன்.

ஞாயிற்றுக்கிழமையை ஒரு பயனுள்ள தினமாக, என்றும் நினைவில் நிற்கும் ஒரு நாளாக மாற்றிய நேசனுக்கும், நண்பர்களுக்கும் நன்றி.

(வழக்கம் போல கல்லூரியில் தொழில் நுட்ப கோளாறு காரணமா என்னால படங்களை இணைக்க முடியல.. அதை எல்லாம் தனிப்பதிவா போடுறேன்.. இப்போ படங்களுக்கு தருமி ஐயாவின் பதிவுக்குப் போங்க..)