கால் முளைக்கும் கதைகளும்.. புத்தகத்தின் ருசியும்..!!!

பிரியத்துக்குரிய எஸ்ரா எழுதிய கட்டுரை ஒன்றை சமீபமாக குமுதத்தில் வாசிக்க நேரிட்டது. ஏன் நமது பள்ளிகளில் கதை சொல்வதற்கான வகுப்போ, கதை சொல்லும் கோமாளியோ இருப்பதில்லை என்கிற கேள்வியை அந்தக் கட்டுரையின் வாயிலாக எழுப்புகிறார் எஸ்ரா. யோசித்துப் பாருங்கள்.. நம்முடைய குழந்தைகளுக்கு பள்ளியில் பாடங்கள் எல்லாவற்றையும் சொல்லித் தருகிறோம். விளையாட்டு, இசை, உடற்பயிற்சி என அத்தனைக்கும் நேரம் ஒதுக்கப்படுகிறது. ஆனால் அவர்களின் தானாக சிந்திக்கும் திறனை வளர்க்க நமது பள்ளிகள் என்ன செய்கின்றன?

இன்றைக்கு இருபது முப்பது வருடங்கள் முன்பு வரை நாம் எப்படி இருந்தோம்... இரவானால் கதை கேட்காமல் தூங்கியவர்களே இருக்க மாட்டார்கள். என்னுடைய பத்தாவது வயதில் நான் குடியிருந்த சுப்புரமணியபுரம் கல்லு சந்தில் வீரையன் தாத்தா என்றொருவர் இருந்தார். அவரை நாங்கள் கதை தாத்தா என்றுதான் அழைப்போம். இரவு ஏழு மணியானால் அனைவரும் அவர் வீட்டு திண்ணையில் கூடி விடுவோம். பத்து மணி வரை கதை ஓடும். மாயமந்திரங்கள், குட்டி தேவதைகள், ராஜா ராணி, திருடன் கதை.. அவருக்குத் தெரியாத கதைகளே கிடையாது. அவரால் எப்படி இத்தனை கதைகளை ஞாபகம் வைத்து சொல்ல முடிந்தது என்று யோசிக்கும்போது ஆச்சரியமாக இருக்கும். முதல் நாளிரவு கேட்ட கதை மறுநாள் பள்ளியில் வேறொரு வடிவத்தில் ஒளிபரப்பாகும். ஒவ்வொரு குழந்தையின் நெஞ்சின் உள்ளே சென்று வெளிவரும்போது ஒவ்வொரு புது வடிவம் கொண்டிருக்கும்.

சில தினங்களுக்கு முன்பு என்னுடைய நண்பரின் வீட்டுக்கு சென்றிருந்தேன். அவருடைய பிள்ளைக்கு இரண்டரை வயதுதான் ஆகிறது. சிறிது நேரம் அதோடு விளையாடிக் கொண்டிருந்தேன். "மாமாவுக்கு ஏதாவது கதை சொல்லுங்க பார்ப்போம்" என்றவுடன் அது ஒரு கதை சொல்லத் தொடங்கியது. மனைவியின் ஆசைக்காக தன் நண்பனான குரங்கை கொல்லத் துணியும் முட்டாள் முதலையின் கதை அது. ஆனால் குழந்தை அதை வேறு விதமாக சொன்னாள். எங்கெங்கோ பயணித்து கடைசியாக தப்பு செய்த முதலையைக் குரங்கு போட்டு அடி அடியென்று அடித்ததாக கதை முடிந்தது. இதை கேட்டுக் கொண்டிருந்த நண்பரின் மனைவி குழந்தையைத் திட்ட ஆரம்பித்து விட்டார். "எத்தனை தடவை சிடிய போட்டுக் காமிச்சு இருப்பேன், இப்படித் தப்பா சொல்றியே" என்று புலம்ப ஆரம்பித்து விட்டார். அவரைப் பார்க்க பாவமாக இருந்தது. "குழந்தையை குழந்தையாக இருக்க விடுங்கள்.. சொந்தமாக சிந்திக்க கற்றுக் கொடுங்கள்.. உண்மையில் தானாக யோசித்து அவள் இப்படி ஒரு கதை சொன்னாள் என்று நீங்கள் பெருமை கொள்ள வேண்டும்" என்றெல்லாம் பொறுமையாக எடுத்து சொன்ன பின்புதான் சமாதானம் ஆனார்.

கதைகள் வளர்ந்து கொண்டே போகக் கூடியவை. கண்ணுக்குத் தெரியாத இறக்கைகளைத் தனக்குள் கொண்டவை. அடைபடும் குடுவைக்குத் தகுந்தாற்போல தன்னை மாற்றிக் கொள்ளும் நீரைப்போல தான் போய்ச்சேரும் மனங்களின் எண்ணத்திற்கு ஏற்றார்போல கதைகள் உருமாற்றம் அடைகின்றன. கேட்கும் கதைகளை தங்களுக்குள் உருவகம் செய்து பார்க்கும்போது குழந்தைகள் தாங்களாகவே சிந்திக்கத் தொடங்குகிறார்கள். ஆனால் இன்றைக்கு.. கதை சொல்லவும் ஆள் இல்லை.. அதைக் கேட்பதற்கு குழந்தைகளுக்கு நேரமும் இல்லை.

சரி.. குழந்தைகளுக்கான வாசிப்பதற்கான புத்தகங்கள் என்று ஏதாவது இருக்கிறதென்றால் அதுவும் இல்லை என்பதுதான் வருத்தப்பட வேண்டிய உண்மை. தன்னுடைய குழந்தைகளுக்கு கதை சொல்லும் பெற்றோர் எத்தனை பேர் இருக்கிறார்கள் என்று என்னால் அணுமானிக்க முடிவதில்லை. ஆசை ஆசையாக கம்ப்யூட்டர், விளையாட்டு சாமான்களை வாங்கித் தரும் பெற்றோர் எவரும் புத்தகங்கள் வாங்கித்தர தயாராக இருப்பதில்லை. தன்னுடைய பிள்ளைக்கு வாசிக்கும் பழக்கமே கிடையாது என்பதை பெருமையாக சொல்லும் பெற்றோர் சிலரை நான் சந்தித்து இருக்கிறேன். எங்கு போய் முட்டிக் கொள்வது?

90 - களின் இறுதி வரை குழந்தைகளுக்கான நிறைய புத்தகங்கள் வந்து கொண்டிருந்தன. குழந்தைகளுக்காக எழுதிய வாண்டுமாமா ஆசிரியராக இருந்த பூந்தளிர், பார்வதி சித்திரக் கதைகள், பாப்பா மலர், எக்கச்சக்கமான கதைகளைத் தாங்கி வந்த ரத்னபாலா, பாலமித்ரா மற்றும் விக்கிரமாதித்தனை பெரும்புகழ் கொள்ள செய்த அம்புலிமாமா கதைகள் என்று எத்தனையோ புத்தகங்கள் இருந்தன. யுவராஜா என்றவர் எழுதிய மாயாஜாலக் கதைகளை மட்டும் வெளியிட்டு வந்த கலைப்பொன்னி பதிப்பகம் இருந்த இடத்தில் இன்று ஷாப்பிங் காம்ப்ளக்ஸ் இருக்கிறது. ராணி காமிக்ஸ், முத்து மற்றும் லயன் காமிக்ஸ் எல்லாம் அவ்வளவு பரபரப்பாக இருந்த காலமெல்லாம் இன்று மலையேறி விட்டது. வாசிக்கும் பழக்கம் குறைந்து போனதால் இவை எல்லாம் காணாமல் போயினவா? எனக்கு சொல்லத் தெரிவில்லை.

இலக்கியத்தில் கூட அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக மட்டுமே குழந்தைகளுக்கான புத்தகங்கள் காணக் கிடைக்கின்றன. அப்படி எழுதப்படும் புத்தகங்களும் குழந்தைகளின் உலகத்தின் வாயிலாக பெரியவர்களுக்காக எழுதப்பட்ட கதைகளாகவே இருக்கின்றன என்பது நிதர்சனம். அவற்றைப் புரிந்து கொள்வதென்பது குழந்தைகளுக்கு கடினமானதாகவே இருந்து வருகிறது. வெகு சில புத்தகங்களே குழந்தைகளின் உள்ளத்துக்கு நெருக்கமானதாக இருக்கின்றன. இந்த நிலை மாற வேண்டும். நிறைய குழந்தைகளுக்கான புத்தகங்கள் வர வேண்டும். வாய்வழியாக சொல்லப்படும் கதைகள் ஊரெங்கும் பரவிக் கிடக்கின்றன. இதுவரை அம்மாதிரியான கதைகளை யாரேனும் தொகுத்து இருக்கிறார்களா என்று தெரியவில்லை. அப்படி இல்லையெனில் அதை உடனே செய்ய வேண்டும். குழந்தைகளுக்கு வாசிக்கும் பழக்கத்தை கற்றுத் தர வேண்டும். கதைகள் மற்றும் புத்தகங்களின் ருசி அறிந்து கொண்டாலே போதும்.. குழந்தைகள் அவற்றை நன்றாகப் பற்றிக்கொண்டு விடுவார்கள்.

இவை எல்லாம் குழந்தைகளை இயல்பாக, சந்தோஷமாக வைக்ககூடிய விஷயங்கள் என்பதை பெற்றோரும் உணர வேண்டும். பள்ளிகளில் கூட.. எஸ்ரா சொன்னது போல, கதை சொல்ல ஒரு நேரத்தை ஒதுக்கலாம். குழந்தைகளை சிரிக்கவும் சிந்திக்கவும் வைக்கக்கூடிய கோமாளிகளும் இருக்க வேண்டும். வாசிக்கும் பழக்கம் வளர வேண்டும். இல்லையெனில் நாளைய சமுதாயம் என்பது சாவி கொடுத்தால் இயங்கும் ஒரு இயந்திர பொம்மையாக, தானாக சிந்திக்க இயலாத ஒரு ஆட்டுமந்தைக் கூட்டமாக மாறிப் போகும் சாத்தியம் நிரம்பவே இருக்கிறது. அவ்வாறு நடக்காது என நம்புவோம்...!!!