அட நாதாரிப் பயபுள்ளைகளா..!!!!

மதுரையில் இருக்கும் மிகப்பெரிய தனியார் மருத்துவமனை அது. சிறுநீரகக் கோளாறின் காரணமாக அங்கே அனுமதிக்கப்பட்டு இருந்த நண்பரின் தந்தையைக் காண்பதற்காக சமீபத்தில் அங்கே போக நேர்ந்தது. உள்ளே நுழைந்தபோது நான் நிறையவே ஆச்சரியப்பட்டுப் போனேன். ஏதோ ஒரு ஐந்து நட்சத்திர விடுதிக்குள் நுழைவதைப் போன்றதொரு உணர்வு. பார்க்கும் இடமெல்லாம் அழகழான கண்ணாடிகள், மரச் சிலைகள் என்று பயங்கர படோடபம் வேறு. அங்கே ஒரு நாள் தங்குவதற்கான அறை வாடகை பற்றி நண்பர் சொன்னபோது தலையே சுத்தியது. பத்து நாள் இருந்தா என்னுடைய ஒரு மாத சம்பளம்.. ஸ்வாஹா. எக்காரணம் கொண்டும் இங்கெல்லாம் வர வேண்டிய சூழல் வந்து விடக்கூடாது என்று யோசித்தவாறே நண்பரின் அப்பாவைப் பார்க்கப் போனேன்.

நண்பரின் அப்பா குளிரூட்டப்பட்ட விசாலமான அறையில் சவுகரியமாக படுக்க வைக்கப்பட்டு இருந்தார். உடல்நிலை முன்னைக்கு இப்போது பரவாயில்லை என்று சொன்னவரிடம் பொறுமையாக உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டிருந்தேன். சிறிது நேரத்தில் நண்பரின் அப்பா தூங்கி விட, நண்பர் வீட்டுக்கு சென்று குளித்து விட்டு வருவதாக சொல்லி கிளம்பி விட்டார். பொழுது போவதற்காக அங்கே கிடந்த புத்தகங்களை வாசிக்கத் தொடங்கினேன். சற்று நேரம் கழித்து, அருகில் இருந்த அறையில் இருந்து தொடர்ச்சியாக ஏதேதோ சத்தங்கள் வரத் தொடங்கின. என்னவென்று அறிந்து கொள்ளும் ஆர்வம் உந்தித் தள்ள, அங்கே இருந்த மருத்துவ உதவியாளரிடம் சென்று விசாரித்தேன்.

அந்த அறையில் இருந்தவர் மதுரையின் மிகப் பெரிய நகைக்கடை அதிபரின் மனைவியாம். முக்கியமான ஒரு அறுவை சிகிச்சைக்காக அனுமதிக்கப்பட்டு இருந்தவர். அதற்காக அவருக்கு மூன்று யூனிட்டுகள் ரத்தம் தேவைப்பட்டு இருக்கிறது. அவருடைய ரத்தம் மிக அரிதான வகையை சேர்ந்ததாம். அதை யார் கொடுப்பது என்பதில்தான் பிரச்சினை.

"ஏன்.. அவங்க குடும்பத்துல யாருக்கும் அந்த ப்ளெட் குரூப் இல்லையா? அவங்க பசங்க.. யாராவது தர முடியுமா?" உதவியாளரிடம் கேட்டேன்.

"ரெண்டு பசங்க சார்.. ரெண்டு பேருக்குமே இந்த அம்மாவோட குரூப் தான்.. ஆனா அவங்க பண்றதுதான் பெரிய கூத்து.. மொதப் பய பயங்கர குடிகாரன் போல.. அதனால அவனோட ரத்தம் எடுக்க முடியாதுன்னு சொல்லிட்டாங்க.."

"அய்யய்யோ.. அப்ப ரெண்டாவது பையன்..?"

"அந்தக் கொடுமைய ஏன் கேக்குறீங்க? அந்தப் பையனுக்கு ரத்தம் தரதுக்கு விருப்பம் இல்ல போலீங்க.. ரொம்ப பயந்து போய் இருந்தான்.. கொஞ்ச நேரம் முன்னாடிதான் டாக்டர் ஏதோ டெஸ்ட் எடுத்துப் பார்த்துட்டு அவன்கிட்ட இருந்து ரத்தம் எடுக்க முடியாதுன்னு சொன்னாரு.. கேட்டவுடனே அவனுக்கு அவ்வளவு சந்தோசம்.. துள்ளிக் குதிக்காத குறைதான்"

"வெளங்கிடும்.. உண்மையிலேயே அந்த அம்மா பாவம்தான் போல.. ரெண்டு பிள்ளைங்களும் இப்படி சொன்னா என்ன பண்றது.."

"அட நீங்க வேற.. இவங்கள கூட ஒரு கணக்குல சேர்த்துடலாம்.. அந்த அம்மா எல்லாத்தையும் தூக்கி சாப்பிட்டிரும் போல.."

"ஏம்ப்பா.. அவங்க என்ன பண்ணினாங்க.."

"சொல்றதக் கேளுங்க.. பையனுங்க ரெண்டு பேருமே ரத்தம் கொடுக்க மாட்டேன்னு சொல்லிட்டாங்க.. வேற வழியே இல்லையேன்னு டாக்டர் சார் ரத்த வங்கிக்கு போன் பண்ணிட்டாரு.. அவங்க எங்க எங்கயோ அலைஞ்சு ஒரு காலேஜ் ஸ்டுடண்ட கண்டுபிடிச்சு கூப்பிட்டு வந்துட்டாங்க.."

"சரி... அதுதான் ரத்தம் கொடுக்க ஆள் கிடைச்சாச்சே.. அப்புறம் என்ன?"

"இப்போத்தான் அந்த அம்மா சீனுக்குள்ள வருது.. நான் ரத்தம் ஏத்திக்க மாட்டேன்னு அடம் பிடிக்குது.."

"அடப்பாவி.. ஏன்.."

அவர் சொன்ன பதிலைக் கேட்டு எனக்கு வெறியே வந்து விட்டது.

"அந்தப் பையன் எந்த ஜாதின்னு தெரியலையாம்.. அதனால் ஏத்திக்க மாட்டங்களாம்.. அவங்க ஜாதிப் பையனா இருந்தா சரியாம்.. இல்லைனா அவங்களுக்கு அது வரைக்கும் அறுவை சிகிச்சையே பண்ண வேண்டாமாம்.."

அடக் கருமமே... எனக்கு ஓடிப்போய் அந்த அம்மாவை ஓங்கி வெட்டினால் என்ன என்று தோன்றியது. இது எல்லாம் இருந்தென்ன இல்லாவிட்டால் என்ன?

மெதுவாக அறைக்குள் எட்டிப் பார்த்தேன். டாக்டர் அந்த அம்மாவை சமாதானம் செய்ய முயற்சி செய்து கொண்டிருந்தார். அறையின் ஓரமாக இருந்த நாற்காலியில் ஒரு பையன் அமைதியாக அமர்ந்து இருந்தான். இருபது வயதிருக்கலாம். ரத்தம் தர வந்த கல்லூரி மாணவனாக இருக்கக் கூடும். அவனைப் பார்க்க பாவமாக இருந்தது. நேராக டாக்டரின் அருகில் சென்றேன்.

"நீங்கள் தவறாக நினைக்க வில்லை என்றால் இந்த அம்மாவிடம் இரண்டொரு வார்த்தை பேசிக் கொள்ளலாமா?"

டாக்டர் குழப்பமாக என்னைப் பார்த்து சரி என்றார். அந்த பெண்ணிடம் திரும்பினேன். பொறுமையாக சொன்னேன்.

"பெற்ற பிள்ளைகளே உங்களை காப்பாற்ற முன்வராத நிலையில், தன் வேலைகளை விட்டு உங்களைக் காப்பாற்ற வந்த அந்தப் பையனிடம் போய் ஜாதியைப் பற்றி பேசிக் கொண்டிருக்கிறீர்களே.. ஷேம் ஆன் யூ.. நீங்க ஒரு ஒண்ணாம் நம்பர் லூசு.."

நான் அப்படிப் பேசுவேன் என எதிர்பார்த்து இருக்காத டாக்டர் திகைத்துப் போனார். "சார்.. என்ன சார்.. நீங்க பாட்டுக்கு.. மொதல்ல வெளில போங்க சார்.." கூடவே அந்த அம்மாவும் கண்டமேனிக்கு கத்த ஆரம்பித்தது.

எதையும் காதில் வாங்கிக் கொள்ளாமல் அந்தப் பையனிடம் போனேன். "சின்ன வயசுன்னாலும் அடுத்தவங்களுக்கு உதவணும் என்கிற எண்ணம் இருக்கே.. சந்தோசம் தம்பி.." சொல்லி விட்டு வெளியேறினேன்.

கண்டிப்பாக என்னைக் காட்டான் என்று எண்ணி இருப்பார்கள். இருக்கட்டும். பரவாயில்லை. அதனால் நான் ஒன்றும் குறைந்து போய் விடப் போவதில்லை. பெத்த தாய் சாகக் கிடக்கும்போது, தான் ரத்தம் தர வேண்டியதில்லை என சந்தோஷப்படும் பிள்ளைகள்.. உயிரே போனால் கூட ஜாதி மசிருதான் முக்கியம் என சொல்லும் பெண்.. இவர்கள் எல்லாம் நாகரீகம் கொண்டவர்களாக இருக்கும் இடத்தில்.. நான் காட்டானாகவே இருந்து விட்டுப் போகிறேன். இருக்கிற இடம் பகட்டாக, அணியும் உடைகள் விலை உயர்ந்ததாக இருந்து என்ன பிரயோஜனம்? மனிதர்களை மதிக்காத ஜென்மங்களைப் பற்றி வேறென்ன சொல்ல முடியும்?

இப்படியும் சில மனிதர்கள்.. ச்சே..!!!