பெயர்க்காரணம் - 50 வது பதிவு..!!!

மதுரை திருமலை நாயக்கர் மஹால். வருடம் - 1990. செவன்த் டே பள்ளியைச் சேர்ந்த நான்காம் வகுப்பு மாணவர்கள் சுற்றுலாவுக்கு வந்து இருந்தாங்க. குட்டிபசங்கள எல்லாம் வரிசைல நிக்க வச்சிட்டு டிக்கட் வாங்கிட்டு வர அவங்க டீச்சர் போய்ட்டாங்க. அப்போ ஒரு வயசான பாட்டி பசின்னு சொல்லிக்கிட்டு தர்மம் கேட்டு வந்துச்சு. வரிசைல நின்னுக்கிட்டு இருந்த ஒரு பையன் அவங்கம்மா அவனுக்காக கொடுத்து இருந்த அஞ்சு ரூபாயையும் தூக்கிக் கொடுத்துட்டான்.

சுத்தி முடிச்சுட்டு வெளில வந்த பசங்க எல்லாம் ஆளாளுக்கு மிட்டாயும் ஐசும் வாங்கி சாப்பிட்டப்போ அந்தப் பையன் மட்டும் வேடிக்கை பார்த்துக்கிட்டு இருந்தான். அதப் பார்த்துட்டு அவங்க டீச்சர் அவனுக்கு வேணும்கரத வாங்கி குடுத்து கூட்டிக்கிட்டு வந்தாங்க. நடந்த விஷயத்த கேள்விப்பட்ட அவனோட அம்மாச்சி சொன்ன வார்த்தைகள் இதுதான்.. "இந்த வயசுலேயே இப்படி இளிச்சவாத்தனமா இருக்கே.. இதெல்லாம் இந்த உலகத்துல எப்படித்தான் பொழைக்கப் போகுதோ?" அந்த இளிச்சவாப்பய.. சத்தியமா நாந்தாங்க..

***************

மார்ச் 26, 1978 - என் பெற்றோரின் திருமணம் நடந்த நாள். அம்மாவின் முதல் பிரசவத்தில் இரண்டு குழந்தைகள் பிறந்து மூன்றே நாளில் இறந்து போயின. அடுத்த குழந்தை எட்டு மாதத்தில் குறைப்பிரசவமாக இறந்தே பிறந்தது. அம்மாவுக்கு கடவுள் பக்தி ரொம்ப அதிகம். குறிப்பாக முருகன் மீது அபார பக்தி. எனவே மீண்டும் கருத்தரித்த போது இந்த குழந்தையாவது நல்லபடியாக பிறக்க வேண்டும் என்று எல்லா முருகன் கோயிலையும் சுற்றி வந்திருக்கிறார். அப்போது பக்கத்து வீட்டில் குடியிருந்த சாமியாடும் ஒருவர் அம்மாவிடம் சொன்னாராம்.. "நீ பாண்டி கோயிலுக்கு போய் வேண்டிக்கோ.. இந்த குழந்தைக்கு அவன் பெயரை வை.." அம்மாவும் அதை செய்து இருக்கிறார். கடைசியில் நல்லபடியாக குழந்தை பிறந்தது. முருகனுக்கும் பாண்டி சாமிக்கும் நன்றி சொல்ல அவர்கள் குழந்தைக்கு வைத்த பெயர்.. "துரை வேல சண்முக கார்த்திகேயப் பாண்டியன்".

என் வீட்டுக்கு இரண்டு வீடு தள்ளி தங்கி இருந்தவர்தான் நான் படித்த பள்ளியின் பிரின்சிபால் - ஜேம்ஸ் அங்கிள். ரொம்ப பெரிசா இருக்கு என்று அவர்தான் என்னுடைய பெயரை சுருக்கியவர். ஆனால் பள்ளியில் பதிவு செய்யும்போது தப்பாக கார்த்திகைப் பாண்டியன் என்று எழுதி விட்டார். அதன் பின்னர் அதுவே நிலைத்து விட்டது.

மனுஷனுக்கு எப்போதும் என்னைக் கிண்டல் செய்வது என்றால் அவ்வளவு சந்தோஷம். என்னை தீபாவளிப் பாண்டியா என்றுதான் கூப்பிடுவார். கேட்டால் கார்த்திகையும் பண்டிகை, தீபாவளியும் பண்டிகைதானே என்பார். நானும் அவரோடு மல்லுக்கு நிற்பேன் - பேரை தப்பா எழுதனதும் இல்லாம கிண்டல் வேற பண்றீங்களான்னு.. ஆனா அவர் கண்டுக்கவே மாட்டார்.

நான் எட்டாம் வகுப்பு படிக்கும்போது வேறொரு பள்ளிக்கு மாற்றல் ஆகி சென்று விட்டார். சமீபத்தில் விரகனூரில் அவர் தங்கி இருக்கும் வீட்டை தேடி போய் பார்த்தேன். என்னை அறிமுகம் செய்து கொண்டேன். ரொம்ப சந்தோஷப் பட்டார் .

"நான் உனக்கு சொல்லிக் கொடுத்த காலம் போய் நீ இப்போ இத்தன பேருக்கு சொல்லிக் கொடுக்குறியாடா.. ரொம்ப பெருமையா இருக்கு.."

அவர் சொன்னபோது மிகவும் சந்தோஷமாக உணர்ந்தேன். நிறைய நேரம் பேசிவிட்டுக் கிளம்பினேன்.வாசல் வரை வந்திருப்பேன்..

" டேய் தீபாவளிப் பாண்டியா.."

சட்டென்று திரும்பிப் பார்த்தேன். ஜேம்ஸ் அங்கிள் நின்று சிரித்துக் கொண்டிருந்தார்.

"மறந்துட்டியோன்னு.. ச்சும்மா.. கூப்பிட்டு பார்த்தேனப்பா.. "

சிரித்துக் கொண்டே நடக்கத் தொடங்கினேன். சொல்ல முடியாத ஏதோ ஒரு சந்தோஷ உணர்வு எனக்குள் நிரம்பி வழிந்தபடி இருந்தது.

(இன்று என் பெற்றோரின் திருமண நாள். அவர்களுக்கு என் வணக்கமும் வாழ்த்துக்களும்.. அதே நேரத்தில் இது என்னுடைய அம்பதாவது பதிவு. என்னுடைய எழுத்துக்களை ஊக்குவித்து வரும் பதிவுலக நண்பர்கள் அனைவருக்கும் என் நெஞ்சார்ந்த நன்றிகள்.. )

(பதிவ படிச்சுட்டீங்க.. உங்க ஓட்டக் குத்துங்க.. இல்லன்னா கருத்துரை போடுங்க..)