நான் கடவுள் - விமர்சனம்!!!

சமூகத்தில் ஒதுக்கப்பட்ட உடல் ஊனமுற்ற, மனநிலை பிரண்ட நிலையில் பிச்சை எடுத்து வாழும் மக்களின் கதையையும் ஆன்மிகத்தையும் ஒன்றாக இணைத்து கதை சொல்ல ஆசைப்பட்டு இருக்கிறார் பாலா. படத்தை பார்த்தவுடன் எனக்குள் தோன்றிய முதல் கேள்வி.. இந்த படத்தையா மூன்று வருடமாக எடுத்து வந்தார் பாலா? சில கதைகள் ஒரு வரியில் சொல்லும்போது கேட்க நன்றாக இருக்கும். ஆனால் அதை படமாக எடுக்கும்போது விளங்காது. எனக்கு என்னமோ இந்த படத்தின் கிளைமாக்ஸை மட்டும் வைத்து கொண்டு பாலா அதன் பின்னர் கதை எழுதி இருப்பாரோ என்றுதான் தோன்றுகிறது. தானும் குழம்பி நம்மையும் நன்றாக குழப்பி உள்ளார்.

வீட்டுக்கு ஆகாது என்று ஜோஷியர் சொன்னதை நம்பி மகனைக் கொண்டு போய் காசியில் விட்டு விடுகிறார்கள். அவர்தான் ஆர்யா. அங்கே அவர் அகோரியாக வளர்கிறார். தன்னைத் தானே கடவுள் என்று சொல்லிக்கொண்டு, செத்தவர்களுக்கு மோட்சம் தரும் சாமியாராக இருக்கிறார். அவருடைய அப்பா அவரைத் தேடிக் கண்டுபிடித்து ஊருக்கு கூட்டி வருகிறார். இங்கும் அவரால் மக்களோடு சேர்ந்து இருக்க முடியவில்லை. கண் தெரியாத பிச்சைக்காரி பூஜா. உடல் ஊனமுற்ற மக்களை பிடித்து வைத்து பிச்சை எடுக்க வைக்கும் கும்பலிடம் மாட்டி கொள்கிறார். முகம் கோரமான ஒருவருக்கு அவரை விற்க முயற்சி செய்கிறார் வில்லன். அவனால் பெரிது கொடுமை செய்யப்படும் பூஜா இந்த நரகத்தில் இருந்து எனக்கு விடுதலை கொடுங்கள் என்று ஆர்யாவிடம் கேட்க பூஜாவின் கழுத்தை அறுத்து கொன்று போட்டு விடுதலை(?!!) தருகிறார் ருத்ரனாக வரும் ஆர்யா. மீண்டும் காசிக்கு போய் சேர்கிறார். இது தான் "நான் கடவுள்".

ஆர்யா - வெறி கொண்ட மனிதனாய் திரிகிறார். கண்களும் உடல்மொழியும் அவரை ருத்ரனாகவே மாற்றி விட்டன. ஆனால்.. அதைத் தவிர படத்தில் அவருக்கு வேலையே இல்லை. தலைகீழாக ஆசனம் செய்கிறார். முகத்தில் சாம்பலை பூசிக் கொள்கிறார். சமஸ்கிருத ஸ்லோகங்களை அள்ளி விடுகிறார். தமிழில் பேசியது அதிகபட்சம் நாலைந்து வசனங்கள் இருக்கலாம்.அதில் பாதி அப்பனையும் ஆத்தாளையும் போடா போடி என்று திட்டுவதுதான். சண்டைக்காட்சிகளில் மெனக்கட்டு நடித்திருக்கிறார். அவர் வரும் காட்சிகள் கூட படத்தில் கம்மிதான். ஆகா மொத்தத்தில்.. தல தப்பிச்சுட்டாருடா யப்பா.

எனக்கு பிடித்து இருந்தது மூன்று பேரின் நடிப்புதான். முதலாவதாக பூஜா. கிளைமாக்ஸ் காட்சியில் மேக்கப்பும் நடிப்பும் சூப்பர். ஆனால் அவர் வெவ்வேறு குரல்களில் பழைய பாடல்களை பாடும்போது கடுப்புதான் வருகிறது. அடுத்தது முருகனாக வரும் கிருஷ்ணமூர்த்தி. இயல்பாக நடித்து இருக்கிறார். கடைசியாக கவிஞர் விக்ரமாதித்தன். குழந்தையை பிடுங்கி செல்லும் காட்சியில் கண்களை ஈரமாக்கி விடுகிறார். வில்லனாக வருபவரும், பிச்சைக்காரர்களாக வருபவர்களும் ரொம்ப நன்றாக நடித்துள்ளார்கள். குறிப்பாக தனது கிண்டலால் அனைவரது உள்ளங்களையும் கொள்ளை கொள்கிறான் அந்த குள்ளமான சிறுவன்.

படத்தை வேறொரு தளத்துக்கு எடுத்து செல்கிறது இளையராஜாவின் இசை. ஓம் சிவோகம், பிச்சைபாத்திரம் என்னும் இரண்டு பாடல்களை மட்டுமே படத்தில் பயன்படுத்தி உள்ளார் பாலா. படமாக்கி இருக்கும் விதம் அருமை. குறிப்பாக பிச்சைபாத்திரம் பாடலை பார்க்கும்போது இதயம் கனத்து போகிறது. வசனம் - ஜெயமோகன். பிரித்து எடுக்கிறார். கேலியும் கிண்டலும் சர்வ சாதாரணமாக வருகிறது. தமிழில் உள்ள எல்லா கெட்ட வார்த்தைகளும் படத்தில் உலா வருகின்றன. சைக்கிள் கேப்பில் தனது இந்துத்வா முகத்தை வெளிப்படுத்தவும் தயங்கவில்லை. போலீஸ் ஸ்டேஷனில் நடக்கும் கூத்தில் தெளிவாக எல்லா சினிமாக்காரர்களையும் ஓட்டித்தள்ளுகிறார். ஆர்த்தர் வில்சனின் ஒளிப்பதிவு அருமை. படம் இரண்டு மணி நேரம் ஓடியதே தெரியாத அளவுக்கு சுரேஷ் அர்சின் படத்தொகுப்பு அபாரம்.

இத்தனை இருந்தும் படத்தை பார்க்கும்போது நமக்கு பிடிக்கவில்லை என்றால் அதற்கு ஒரே காரணம்.. பாலாவின் திரைக்கதை. அவருடைய முந்தைய படங்கள் எல்லாமே நம்மை ஏதோ ஒரு வகையில் உணர்வுப்பூர்வமாக பாதிக்கும். ஆனால் இந்த படத்தில் அப்படி ஒரு காட்சி கூட இல்லை. கடைசியில் ஆர்யா பூஜாவை கொன்று போடும்போது கூட எந்த ஒரு அதிர்வும் இல்லை. மாறாக எரிச்சல் தான் வருகிறது. இப்படி எல்லாருக்கும் விடுதலை கொடுக்க ஆரம்பித்தால் அவ்வளவுதான். அருமையான கதைக்களம், நல்ல நடிகர்கள் என எல்லாமே இருந்தும் பாலா கோட்டை விட்டுவிட்டார் என்று தான் சொல்ல வேண்டும்.

விளிம்புநிலை மனிதர்களின் வாழ்வை, அவர்களுடைய சோகத்தை சொல்லாமல் சந்தோசம் நிறைந்த மறுபக்கத்தை காட்டியதுதான் இந்த படத்தில் எனக்கு பிடித்து இருந்த ஒரு முக்கியமான அம்சம். நம் தமிழ் சினிமாவில் இன்றுள்ள சிறந்த இயக்குனர்களில் பாலாவும் ஒருவர் என்பதில் எனக்கு மாற்றுகருத்தே கிடையாது. அவருடைய அடுத்த படத்தில் இதை கண்டிப்பாக நிரூபிப்பார் என்று நம்புகிறேன்.

நான் கடவுள் - பக்தர்கள் மண்டை காய்ந்ததுதான் மிச்சம்!!