காற்றில் யாரோ நடக்கிறார்கள்..!!!

வெகுஜன பத்திரிக்கைகளில் எழுதியதன் மூலமாக தமிழ் இலக்கியத்தை (என்னைப் போன்ற) சாதாரண மக்களிடமும் கொண்டு போய் சேர்த்ததில் எஸ்.ராமகிருஷ்ணனுக்கு முக்கிய பங்குண்டு. எஸ்ராவினுடைய சிறுகதைகளை விட கட்டுரைகளே என்னை மிகவும் பாதித்து இருக்கின்றன. எளிமையான வார்த்தைகளில் ஆழமான கருத்துகளை யாவரும் புரிந்து கொள்ளக் கூடிய வகையில் தருவதுதான் அவருடைய சிறப்பு.

இலையின் நுனியில் தேங்கி நிற்கும் பனித்துளியை துல்லியமாகப் படம்பிடிக்கும் புகைப்படக்காரனைப் போல, நம்மை சுற்றி இருக்கும் மனிதர்களையும் நடக்கும் நிகழ்வுகளையும் கூர்ந்து அவதானித்து, அவற்றை வித்தியாசமான கோணங்களின் வாசகனின் பார்வைக்கு கொடுப்பதே எஸ்ராவின் உத்தி.

நாம் ஒரு சாலையில் நடக்கிறோம். நம்மைப் பொருத்த வரையில் அது ஒரு சாலை. அவ்வளவுதான். ஆனால்..அந்த சாலை ஆரம்ப காலத்தில் என்னவாக இருந்தது? எத்தனை நூற்றுண்டுகளாக அந்த சாலை இருக்கிறது? இதில் எத்தனை மனிதர்கள் நடந்து போயிருக்கக் கூடும்? இந்த சாலை எந்த ஊர்களை இணைக்கிறது? அந்த ஊர்களின் சரித்திரம் என்னவாக இருக்கக் கூடும்? இது போன்று அடுக்கடுக்காய் பல கேள்விகளை எழுப்பி, நுட்பமான பல விஷயங்களை வார்த்தைகளில் கொண்டு வருபவர் எஸ்ரா.

காற்றில் யாரோ நடக்கிறார்கள் - கல்குதிரை, கணையாழி, தினமணி, விகடன், குமுதம், அட்சரம், எஸ்ராவின் வலைத்தளம் ஆகியவற்றில் வெளியான கட்டுரைகளின் தொகுப்பு. தனக்குப் பிடித்த எழுத்தாளர்கள், பார்த்து ரசித்த படங்கள், இசை, புத்தக அறிமுகங்கள் என்று பல தளங்கில் இந்தக் கட்டுரைகள் அமைந்துள்ளன. இந்தப் புத்தகத்தில் இருக்கும் கட்டுரைகளை ஐந்து பிரிவுகளாக பிரித்து இருக்கிறார்கள்.

இலக்கியம்
************

எஸ்ராவின் கதாவிலாசத்தில் மௌனியின் அழியாச்சுடர் பற்றி படித்த நாள் முதலாக அவருடைய புத்தகங்களைத் தேடி வருகிறேன். சென்ற வருடம் கோவை புத்தகத் திருவிழாவில் ஒரு மனிதர் என்னிடம் சொன்ன வார்த்தைகள் மிகக் காட்டமானவை. "மௌனியின் எழுத்துக்கள் யாருக்கும் புரியாதவை. அவரெல்லாம் எழுத்தாளரே இல்லை.." இது போன்ற ரீதியில் இருந்தன அவருடைய வார்த்தைகள்.

வெறும் இருபது கதைகளே எழுதினாலும் இன்று வரை விவாதிக்கப்பட்டும், இன்றைய சூழ்நிலைக்கு பொருந்தும் வகையில் எழுதி இருக்கக் கூடிய ஒரு மனிதரைப் பற்றிய மதிப்பீடு இப்படியாகவா இருக்க முடியும்? "மறந்து போன மௌனி" என்னும் கட்டுரையில் இந்தக் கருத்துக்களைத்தான் எஸ்ரா முன்வைக்கிறார். புதுமைப்பித்தனைப் போல ஏன் நாம் மௌனியைக் கொண்டாடுவதில்லை? 2007 ஆம் வருடம் மௌனியின் நூற்றாண்டு விழா என்பதை இங்கே யாருமே அறிந்திருக்காத சோகத்தை நாம் அறிய நேரும்போது மனம் கனக்கிறது.

"நகுலன் இல்லாத பொழுது" என்னும் கட்டுரை நகுலனின் மரணத்தைப் பற்றியும், இல்லாமல் இருந்தும் அவருடைய எழுத்துக்களால் தொடர்ந்து இருக்கும் நிலை பற்றியும் விரிவாகப் பேசுகிறது. சாவைப் பற்றிய எழுதிய தஸ்த்யாவெஸ்கி போல தமிழில் எழுதியுள்ள முக்கிய எழுத்தாளரான சம்பத்தைப் பற்றிப் பேசுகிறது இன்னொரு கட்டுரை.

"சிப்பியின் வயிற்றில் முத்து" - தூத்துக்குடியில் இருக்கும் மீனவ மக்களின் வாழ்வை விரிவாக பதிவு செய்யும் நாவல். தென்மாவட்ட மக்களின் வாழ்வை மிகவும் அழகாக படம்பிடித்துக் காட்டும் இந்தப் புத்தகத்தை எழுதியவர் "போதி சத்வ மைத்ரேய" என்னும் வங்காள எழுத்தாளர் என்பது ஆச்சரியம் தரும் விஷயம். "எரியும் பனிக்காடு" என்னும் புத்தகம் தேயிலை தோட்டக் கூலிகளின் வாழ்வில் இருக்கும் அவலங்களை ஆவணப் படுத்துகிறது. இதை எழுதி இருப்பவர் டேனியல் என்னும் ஆங்கில எழுத்தாளர். நம் தமிழ் வாழ்க்கையை நம்மை விட அதிக கவனத்துடன் இவர்கள் பதிவு செய்து இருக்கிறார்கள் என்பது கவனிக்கப்பட வேண்டிய ஒன்று.

ஹோமரின் இலியட் என்னும் இதிகாசம் பற்றி படிக்கும்போது மகாபாரதத்தின் நினைவு வருவதை தவிர்க்க முடியாது. ஆபாசம் என்று சொல்லப்படும் விஷயங்கள் கூட எப்படி இலக்கியம் ஆகின்றன என்பதை ஜேம்ஸ் ஜாய்சின் கடிதங்கள் பற்றி படிக்கும்போது தெரிந்து கொள்ளலாம். ஆக மொத்தத்தில் வேதாளத்தை தூக்கி சுமக்கும் விக்ரமன் போல இலக்கியத்தை சுமந்தாலும் அது ஒரு சுகமான சுமையாகவே எழுத்தாளனுக்கு இருந்து வருவதை குறிப்பிடுகிறார் எஸ்ரா.

(தொடருவேன்)

(பதிவ படிச்சுட்டீங்க.. உங்க ஓட்டக் குத்துங்க.. இல்லன்னா கருத்துரை போடுங்க..)