அங்காடித் தெரு - திரைப்பார்வை..!!!

மதுரையில் பாத்திரங்கள் விற்கப்படும் தெருவில் அருகருகே இருக்கும் பிரபலமான இரண்டு கடைகள். நண்பர் ஒருவருக்கு வேண்டிய பொருட்களை வாங்குவதற்காக நானும் அவரும் போகிறோம். இரண்டு கடைகளின் வாசல்களிலும் நின்றபடி "உள்ளே வாருங்கள், உள்ளே வாருங்கள்" என்று கூவியபடி இருந்தார்கள் சில பணியாளர்கள். நானும் நண்பரும் ஒரு கடைக்குள் நுழைந்து விட, "என்னடா புடுங்கிக்கிட்டு இருக்கீங்க... இப்படியே வர்றவன் எல்லாம் மத்த கடைக்குப் போனா நம்ம பொழப்பு வெளங்கின மாதிரிதான்..." மற்ற கடையின் வாசலில் நின்று கொண்டிருந்த மனிதருக்கு காரசாரமாக வசவு விழுவது எங்கள் காதில் விழுந்தது. லேசாக மனது வலித்தாலும் அதை அத்தோடு மறந்து போனேன். நம்மைப் பொறுத்தவரை அது வாழ்வில் கடந்து போகும் மற்றுமொரு சம்பவம். ஆனால் அதை வாழ்ந்து கொண்டு இருப்பவர்களுக்கு?

நாம் அன்றாடம் பார்க்கும் மனிதர்களின் பார்த்திராத பக்கங்களைத் துணிந்து பதிவு செய்திருக்கிறார் வசந்தபாலன். கடைகளின் வாசலை நின்றபடியே நம்மை வரவேற்கும், சிரித்துப் பேசி பொருட்களை விற்கும் பணியாளர்களை மட்டுமே நாம் அறிவோம். அந்தப் பணியில் அவர்கள் சந்திக்கும் துயரங்கள் எத்தனை.. எப்படி எப்படி எல்லாமோ பாடுபடுவதை மறைத்துக் கொண்டு அவர்கள் நமக்கு சிரிப்பை மட்டுமே தருகிறார்கள்.. நமக்கு வேண்டியதை செய்து தருகிறார்கள்.. ஆனால் அவர்கள் சந்திக்கும் நடைமுறை சிக்கல்கள் என்ன.. எதைப்பற்றியும் இதுவரை நான் யோசித்தது கிடையாது. ஆனால் இப்போது யோசிக்க வைத்து இருக்கிறார் இயக்குனர். இப்படி ஒரு களத்தை தெரிவு செய்து, எந்த விதமான சமரசமும் செய்து கொள்ளாமல் இயக்கி இருக்கும் வசந்தபாலனுக்கும், படத்தை தயாரித்து இருக்கும் ஐங்கரனுக்கும் ஹாட்ஸ் ஆப்.



சென்னையின் புகழ் பெற்ற ரங்கநாதன் தெருவில் இருக்கும் பல்பொருள் அங்காடிக் கடை. (அண்ணாச்சி, சினேகா, போலிஸ் பிரச்சினைகள் என்று பல விஷயங்களை வைத்து சரவணா ஸ்டோர்ஸ் என்றுதான் தீர்மானம் செய்ய வேண்டி இருக்கிறது) வறுமையின் காரணமாக உறவுகளைப் பிரிந்து அங்கே வந்து வேலைக்கு சேருகிறான் நாயகன் ஜோதிலிங்கம். அங்கே கூட வேலை பார்க்கும் பெண்ணான கனியோடு காதல் ஏற்படுகிறது. பணியாளர்கள் அனைவரையும் கொடுமை செய்யும் மேலாளருடன் ஏற்படும் பிரச்சினையால் இருவருக்கும் வேலை போகிறது. தங்களுக்கென புதிதாக ஒரு வாழ்க்கையை இருவரும் அமைத்துக் கொள்ள முற்படும் நேரத்தில் எதிர்பாராமல் ஒரு விபத்தில் சிக்குகிறார்கள். இறுதியில் அவர்கள் வாழ்க்கை என்ன ஆனது என்பதை விவரிக்கிறது "அங்காடித் தெரு".

நாயகன் மகேஷுக்கு இது முதல் படம் என்பதை சத்தியமாக யாரும் ஒத்துக் கொள்ள மாட்டார்கள். பக்கத்து வீட்டுப் பையன் போல மனதில் ஒட்டிக் கொள்கிறார். அத்தோடு அருமையாக நடித்து இருக்கிறார். ரொம்ப மிகையான நடிப்பு என்றில்லாமல் பாத்திரத்தை உள்வாங்கி செய்துள்ளார். தனது வேலை போய் விடுமோ என்ற பயத்தில் மேலாளரின் காலை கட்டிக் கொண்டு அழும் காட்சி.. ஒரு சோறு பதம். உதடுகளைப் பிதுக்கியபடி, கண்களில் வழிந்தோடும் மென்சோகத்தோடு "நெசமாத்தான் சொல்றியா" என்று கற்றது தமிழிலேயே உள்ளத்தைக் கொள்ளை கொண்டவர் அஞ்சலி. அடுத்ததாக அவர் தவறான படங்களை தெரிவு செய்தபோது ரொம்பவே நொந்து கொண்டிருக்கிறேன்.. இத்தனை அருமையான நடிகை வீணாகப் போகிறாரே என்று. அதை இந்தப் படத்தில் நிவர்த்தி செய்து விட்டார். அவர் வாழ்க்கைக்கும் இந்த ஒரு படம் போதும். கனியாக வாழ்ந்து இருக்கிறார். மகேஷோடு வம்பிழுப்பது, காதலில் பொய்க்கோபம் காட்டுவது, காதலன் தன் மீது நம்பிக்கை இழந்து விட்டானே என்று கோபம் கொள்வது, அடுத்து நாம் என்ன செய்வது என்று குழம்பி தவிக்கும் இறுதி காட்சி என.. இது அஞ்சலிக்கான படம். சொந்தக்குரலில் வேறு பேசி இருக்கிறார் என்று நினைக்கிறேன். அமர்க்களம். இயல்பான காதல் என்பது எப்படி இருக்கும் என்று இந்தப் படத்தை பார்த்து தெரிந்து கொள்ளலாம்.



மேலாளர் கருங்காலியாக வரும் இயக்குனர் ஏ.வெங்கடேஷும், அண்ணாச்சியாக நடித்து இருப்பவரும் பாத்திரங்களுக்கு வெகுவாகப் பொருந்திப் போகிறார்கள். படத்தின் உண்மையான "show stealer " கனா காணும் காலங்கள் பாண்டி தான். நாயகனின் நண்பனாக வந்து ரொம்ப இறுக்கமான படத்தை தன்னுடைய இயல்பான நகைச்சுவையால் கலகலப்பாக நகர்த்திக் கொண்டு செல்கிறார். நாயகியின் அப்பாவாக கவிஞர் விக்கிரமாத்தித்தன் ஒரு காட்சியில் வந்து போகிறார். படத்தில் நடித்து இருக்கும் அனைத்து துணை நடிகர்களுமே தங்களுடைய வேடத்தை அருமையாக செய்து இருக்கிறார்கள். சினேகா கவுரவ வேடத்தில் ஒரு விளம்பர ஷூட்டிங்குக்காக வந்து போவதாகக் காட்டி இருந்தாலும், அவரையும் படத்தின் ஒரு முக்கிய பாத்திரமாக மாற்றி இருப்பது இயக்குனரின் திறமை.

ஜி.வி.பிரகாஷ் மற்றும் விஜய் ஆண்டனியின் இசையில் "அவள் அப்படி ஒன்று அழகில்லை, உயிர் உன்னோடுதான்" ஆகிய இரண்டு பாடல்களும் அவை படமாக்கப்பட்டு இருக்கும் விதமும் அருமை. "எல்லாப் பொருட்களும் இந்தத் தெருவில் கிடைக்கும், மனிதம் மட்டும் கிடைப்பதில்லை..", "கை கால்கள் இல்லாத மனிதர்கள் கூட உண்டு, அந்நாள் வாயும் வயிறும் இல்லாத மனிதர் என எவருமில்லை.." அமிலம் தோய்ந்த வரிகளுக்கு சொந்தக்காரர் நா.முத்துக்குமார். "விக்கத் தெரிஞ்சவந்தான் இங்க வாழ முடியும்..", "யானை வாழுற அதே காட்டுலதான் எறும்பும் வாழுது.. நாங்களும் வாழ்ந்து காட்டுறோம்.." படத்துக்கு வெகு பாந்தமான வசனங்களைத் தந்து இருப்பவர் ஜெயமோகன். கண்களை உறுத்தாத, படத்தை விட்டு தனித்து தெரியாத இயல்பான ஒளிப்பதிவைத் தந்து இருக்கும் ரிச்சர்டுக்கு பாராட்டுக்கள். எடிட்டிங் - ஸ்ரீகர்பிரசாத். ஒரு தெரு, ஒரு கடை.. படத்தின் பெரும்பகுதி இங்கேதான் நடைபெறுகிறது. ஆனால் எந்த இடத்தில் தோய்வே இல்லை. அதேபோல படத்தின் எந்தக் காட்சியையும் என்னால் தேவை இல்லாதது என்று சொல்ல முடியவில்லை. நிறைவாக செய்திருக்கிறார்.


படம் முழுவதும் தென்படும் நுண்ணரசியல் கூர்ந்து கவனிக்கப்பட வேண்டியது.

--> சென்னை கடைக்கு வேலைக்கு ஆள் சேர்க்க நெல்லைப்பகுதிக்கு வருகிறார்கள். அங்கே இருப்பவர் சொல்கிறார்.."நம்ம சாதிப்பயலா.. அதுவும் அப்பா அம்மா இல்லாதவனா எடுங்கப்பா.. அப்பத்தான் நாம என்ன பண்ணினாலும் சரி சரின்னுட்டு நாம்ம சொல்றதக் கேட்டுக்கிட்டு இருப்பான்.."

--> வேலையில் தவறு செய்த பெண்ணை மறைவான இடத்தில் வைத்து அடிக்கிறான் மேலாளர். திரும்பி வரும் நாயகியிடம் "என்ன பண்ணின.. உன்னைய வேலைய விட்டுத் தூக்காம இருக்கிறான்?" என்கிற நாயகனின் எகத்தாளமான கேள்விக்குஅவள் சொல்கிறாள்.."அவசியம் தெரியணுமா? என் மாரப் புடிச்சு பெசஞ்சான்.. ஒண்ணும் சொல்லாம இருந்தேன்.. விட்டுட்டான்." வேலைக்குப் போகும் பெண்களின் மீதான பாலியல் வன்முறையை அப்பட்டமாக சொல்லும் காட்சி இது.

--> வேலைக்கு வரும் மக்கள் தங்குமிடம் மற்றும் அவர்கள் உணவுண்ணும் விடுதி.. பல்பொருள் அங்காடிகள், செளைக்கடைகள் என்றில்லை.. சிவகாசி தீப்பெட்டி தொழிற்சாலைகள்.. திருப்பூர் பனியன் கம்பெனிகள்.. திண்டுக்கல் காட்டன் மில்கள்.. இங்கெல்லாம் நடக்கக் கூடிய உண்மைகளை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டி இருக்கிறார் இயக்குனர்.

--> கதையின் ஊடாக அங்கே இருக்கும் மற்ற மனிதர்களின் வாழ்க்கையும் படம் பிடித்து இருக்கிறார்கள். கண் தெரியா விட்டாலும் மனிதர்களை நம்பித் தான் பிழைப்பதாக சொல்லும் பெரியவரும், கழிவறையை சுத்தம் செய்து வாழ்வில் முன்னேறும் மனிதரும் நம்பிக்கையின் குறியீடுகள். குள்ள மனிதரைத் திருமணம் செய்த வேசிப்பெண்ணுக்கு கணவரைப் போலவே குழந்தை உடல் குறைப்பாட்டோடு பிறக்கிறது. மாறாக அவர் அதற்காக சந்தோஷப்படுகிறார். "இது யாருக்கோ பிறந்த குழந்தை கிடையாது, என் கணவருக்குத்தான் பிறந்தது என்று சமூகம் ஒத்துக் கொள்ளும் அல்லவா" என்று அவர் சொல்லும்பொழுது திரைஅரங்கில் கைத்தட்டல்கள் அதிர்கின்றன.

--> வேலையைக் காப்பாற்றிக் கொள்ள பொய் சொல்லும் கடை சிப்பந்தி.. தன் காதலை கொச்சைப்படுத்தியவன் கண்முன்னே தற்கொலை செய்து கொள்ளும் பெண்.. பணம் வாங்கிக் கொண்டு அதை மூடி மறைக்கும் போலிஸ்.. எல்லாமே நாம் கண்கூடாகப் பார்க்கும் உண்மைகள்.

வாழ்க்கையில் தோற்றுப் போன மனிதனை நாயகனாக்கி "வெயில்" எடுத்த வசந்தபாலன் இந்தப் படத்தில் நம்பிக்கையின் முக்கியத்துவத்தை சொல்லி இருக்கிறார். கதைக்குப் பொருத்தமான நடிகர்கள், சரியான தொழில்நுட்பக் கலைஞர் என்று பார்த்து பார்த்து தேர்வு செய்ததிலேயே பாதி வெற்றி பெற்றுவிட்டார். தமிழ் சினிமாவின் யதார்த்தப் படங்கள் என்றாலே கிராமம், அருவா, ஜாதி என்று போய்க் கொண்டிருப்பவர்கள் மத்தியில், நகரத்தின் ஒரு பகுதி மக்களையும் அவர்களின் யதார்த்த வாழ்க்கையையும் முடிந்த வரை புனைவில்லாமல் பதிவு செய்திருப்பது அருமையான முயற்சி. ஒரு சில கதாப்பாத்திரங்களின் படைப்பு கொஞ்சம் நாடகத்தன்மையோடு இருந்தாலும் படத்தில் இருக்கும் நேர்மை அதனை மறக்கடித்து விடுகிறது. உலக சினிமாக்களை பார்க்கும்போது ஏன் இப்படிப்பட்ட முயற்சிகள் தமிழில் வருவது கிடையாது என்று மாய்ந்து போவதை நிவர்த்தி செய்து இருக்கும் வசந்தபாலனை என்ன சொல்லி பாராட்டினாலும் தகும்.

என் வாழ்வில் நான் பார்த்த மிகச் சிறந்த பத்து தமிழ்ப் படங்களின் வரிசையில் கண்டிப்பாக அங்காடித் தெருவும் இருக்கும்.

அங்காடித் தெரு - நம்பிக்கை