காதல் சொல்ல வந்தேன் - தேவையா?

படத்தைப் பற்றிப் பேசுவதற்கு முன்.. தமிழ் சினிமாவின் இயக்குனர்களுக்கு ஒரு வேண்டுகோள்.. தயவு செய்து இது போன்ற படங்களை எடுக்காதீர்கள்.. ப்ளீஸ்..

இரண்டு நாட்களுக்கு முன், வாடிப்பட்டியில் இருந்து மதுரைக்கு பேருந்தில் வந்து கொண்டிருந்தேன். எனது பின்னிருக்கையில் இரண்டு பேர். அவர்கள் பேசிக் கொண்டது இங்கே..

"மாப்ள.. எவ்வளவு கெஞ்சினாலும் மதிக்க மாட்டேங்குறாடா.. அவள ஏதாவது பண்ணனும்டா.."

"ஏண்டா.. அவ்ளோ சின்சியராவா அவள லவ் பண்ற.."

"ஆமாடா.. சத்தியம்மா அவ இல்லன்னா செத்துருவேண்டா.."

"சரி சரி விடுடா.. இப்படிச் செய்வோம்.. யாராவது ஆள வச்சு அவளைத் தூக்கிட்டு வந்து நம்ம குட்லாடம்பட்டி ஷெட்டுல ஒளிச்சு வச்சுருவோம்.. நாலு நாள் பட்டினி போடு.. மிரட்டு.. மாட்டேங்குறாளா .. அவ முன்னாடி போய் அழு.. சாகுறேன்னு சொல்லு.. எப்படியாவது மசிய வச்சிருவோம்.. பயப்படாதடா.."

"இது நடக்குமாடா மாப்ள..?"

"கண்டிப்பா.. நான் இருக்குறேன் இல்ல? நீ பணத்துக்கு மட்டும் ஏற்பாடு பண்ணு.. பார்த்துக்கலாம்.."

யாரென்று பார்க்கலாம் எனத் திரும்பியவன் அதிர்ச்சி அடைந்தேன். அவர்களுக்கு அதிகம் போனால் பதினைந்து வயது இருக்கலாம். இந்த மாதிரியான சமூகத்தில்தான் வாழ்ந்து கொண்டு இருக்கிறோம் நாம்.

சினிமா என்பது சமூகத்தைத்தான் எதிரொலிக்கிறது. இங்கே நடக்காததையா நாங்கள் காட்டி விட்டோம் என்பதெல்லாம் அந்தக் காலம். உண்மையைச் சொல்வதானால் இன்று சினிமாவைப் பார்த்துத்தான் சமூகம் தன்னை வடிவமைத்துக் கொள்கிறது. திரையில் தோன்றுபவர்களைப் போலவே உடை உடுத்துவதில் ஆரம்பித்து நம்மைக் காக்கும் அரசியல் கடவுள் வரை எல்லாரையும் சினிமாவில்தான் தேடிக் கொண்டிருக்கிறோம் என்பதுதான் நிதர்சனம்.

ஏற்கனவே கல்லூரி என்றாலே வகுப்புக்குப் போகாத மாணவர்கள், ரவுடிசம், காதல் என்றுதான் சினிமாவில் அர்த்தம். அதை உண்மை என்று நம்பி வந்து நிஜ வாழ்க்கையிலும் அலும்பு பண்ணுவதுதான் இன்று நிறைய கல்லூரிகளில் நடந்து வருகிறது. இது போன்ற சூழ்நிலையில்தான் "காதல் சொல்ல வந்தேன்" போன்ற படங்கள் அவசியமா என்ற கேள்வி வருகிறது.

1980களில் வந்த கல்லூரிப் படங்களை நினைவிருக்கிறதா? வீட்டில் படும் கஷ்டம் பற்றிக் கவலைப்படாத நாயகன். கல்லூரியின் முதல் நாளில்.. ஏதாவது ஒரு மரத்தின் அடியில் பூக்கள் மழையாய்ப் பொழியும் தருணத்தில் நாயகியைச் சந்திப்பான்.. பார்த்தவுடன் காதல்.. அவளுக்கோ அவனைப் பிடிக்காது.. பைத்தியம் போல அவள் பின்னாடியே அலைந்து.. அவளுக்கும் காதல்... கடைசியில் சாவான் அல்லது சாவார்கள்.. அப்புறம் தெய்வீகம், அமரம் என்றெல்லாம் சிலைடு போடுவார்கள்.

தமிழ் சினிமா கொஞ்ச காலமாக மறந்து போயிருந்த விஷயத்தை மீண்டும் கையில் எடுத்திருக்கிறார் பூபதிபாண்டியன் (போன வாரம் வெளிவந்த பாணாவும் இதே போலத்தான் என்று கேள்வி..). அதிலும் இந்தப் படத்தின் புதுமை.. தன்னை விட வயதில் மூத்த பெண்ணை.. தன்னை அக்கா என்றழைக்க சொல்லும் பெண்ணை காதலிக்கிறார் என்பதே கதை.

"யார் எப்படிப் போனாலும் கவலையில்லை.. எனக்கு என் காதல்தான் முக்கியம்.. பெற்றவர்கள் காணும் கனவுகளை எல்லாம் நெருப்பில் போட்டு கொளுத்தி விட்டு என்னுடைய சொந்த ஆசைகளுக்குத்தான் நான் முன்னுரிமை கொடுப்பேன்.. நானும் கெட்டு என்னைச் சுற்றி இருப்பவர்களையும் நாசம் செய்வேன்.." இதுதான் இந்தப் படம் சொல்ல வரும் மெசேஜ்.

நன்றாக நடித்திருக்கும் அறிமுக நாயகன், யுவனின் அட்டகாச இசை, தெளிவான திரைக்கதை, படமெங்கும் பட்டாசு கிளப்பும் காமெடி என இப்படம் வெற்றி பெறுவதற்கான சகல விஷயங்களும் இந்தப்படத்தில் இருக்கின்றன. ஆனால் அப்படி நடக்குமாயின், அதை நம் கெட்ட நேரம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும்.

நீங்கள் நல்ல படங்களைத் தர வேண்டாம்.. என்னவென்று தெரியாமலே பல வழிகளில் தங்கள் வாழ்க்கையை நாசம் செய்து கொண்டிருக்கும் இன்றைய இளைஞர்களுக்கு இதுபோன்ற மோசமான படங்களைத் தராமல் இருக்கலாமே.. காசையும் கொடுத்து.. படத்தை பார்த்து விட்டு இப்படி பொலம்ப வச்சுட்டானுகளே பாவிகள் என்பதைத் தவிர வேறென்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை...:-(((