தேவாரம் - நினைவுகளின் மடியில்..!!!

ஞாயிற்றுக்கிழமை வீட்டில் இருக்கும் எல்லோரும் குச்சனூரில் உள்ள சனிபகவான் கோவிலுக்கு செல்லலாம் என்று முடிவானது. பொதுவில் எனக்கு கடவுள் நம்பிக்கை அவ்வளவாக இல்லாதபோதும் வீட்டில் சொல்லும்போது மறுப்பது கிடையாது. மற்றவர்களின் உணர்வுகளைக் காயப்படுத்தித்தான் என்னுடைய கொள்கைகளை நிலைநிறுத்த வேண்டும் என்பது தேவையில்லை என்ற எண்ணம் எனக்குண்டு. எனவே மகிழ்ச்சியாக சம்மதித்தேன். மகிழ்ச்சிக்கு இன்னொரு காரணம் - அங்கிருந்து பத்து மைல் தூரத்தில்தான் என் அம்மா பிறந்து வளர்ந்த ஊர் இருக்கிறது. நான் விவரம் தெரிந்து அங்கே போனது கிடையாது. எனவே இந்த முறை போகலாம் என்று எனது ஆசையை சொன்னபோது வீட்டிலும் ஒத்துக் கொண்டார்கள்.

தேவாரம் - இதுதான் என் பாட்டியின் ஊர். மேற்குத்தொடர்ச்சி மலை அடிவாரத்தில் இருக்கும் ஒரு சின்ன டவுன். தேனி வழியாகப் போக வேண்டும். மதுரையில் இருந்து கிளம்பியபோது சரியான வெயில். ஆனால் போகப்போக காற்றின் குளுமை அதிகமாகிக் கொண்டே போனதால் வெயில் தெரியவில்லை. இருபுறமும் மலைகள் சூழ்ந்து நிற்க, குறுகிய பாதியின் வழியே பயணம் செய்யும் அனுபவமே அலாதிதான். திம்மரச நாயக்கனூர் என்னும் ஊரில் தர்ம சாஸ்தா கோவில் என்று ஒன்று உள்ளது. சிறுதெய்வம் போல. வாகனங்களை அங்கே நிறுத்தி பிரச்சினை இல்லாமல் பிரயாணம் செய்ய வேண்டும் என்று பிரார்த்தனை செய்து போகிறார்கள். அந்த சாமியின் கதை தெரிந்த மக்கள் யாரும் அங்கே இல்லை என்பது சோகம்தான். பின்பு குச்சனூர் அடைந்து சாமி கும்பிட்டு விட்டுக் கிளம்பினோம்.

நகரத்தின் இரைச்சல்களைப் பிரிந்து சிறு கிராமங்களின் வழியே பிரயாணித்து ஊரை அடைந்தோம். போகும் வழியில் வைகை நதி என்னும் போர்டு குறுக்கிட்டது. ஆனால் ஆறு சுத்தமாக வறண்டு கிடந்தது. நீர்ப்பாசனம் இல்லாத காரணத்தால் வயல்கள் எல்லாம் காய்ந்து கிடந்தன. விவசாயம் ரொம்ப கம்மியாகி விட்டதாக சொன்னார்கள். மக்கள் எல்லாரும் கிராமங்களை விட்டு நகரங்களுக்கு செல்லும் சூழலில் வருங்காலத்தில் விவசாயம் என்றால் என்ன என்று கேட்கும் நிலை வந்தாலும் ஆச்சரியம் இல்லை. போகும் வழியில் நான் பார்த்த பல தியட்டர்கள் மூடிக் கிடந்தன. வீட்டிலேயே டிவியும், டிவிடியும் வந்த பிறகு தியேட்டர்கள் எதற்கு என்று திருப்பிக் கேட்கிறார்கள்.

ஊரில் இருக்கும் அரண்மனை ஒன்றை பற்றிய நானூறு வருடங்களுக்கு முந்தைய சுவையான கதையும் நிலவி வருகிறது. ராஜா இறந்து போனதால் ராணி இளம் வயதிலேயே பொறுப்புக்கு வருகிறார். அவருக்கும் மந்திரி ஒருவருக்கும் காதல் உண்டாகி, ராணியும் உண்டாகி விட்டாராம். ஊருக்குத் தெரியாமல் பிள்ளை பெற மதுரைக்கு போனாராம் ராணி. திரும்பி வரும்வரை அரசை பார்த்துக் கொள்ளும் பொறுப்பை மந்திரி தன சொந்தக்காரகளிடம் தந்து உள்ளார். பிரசவத்தில் ராணி இறந்து போக, மந்திரியை தந்திரமாக மற்றவர்கள் கொன்று விட்டார்களாம். பின்னர் ராணியின் ஆவி சதிகாரர்கள் எல்லாரையும் கொன்று போட்டு விட்டதாக சொல்கிறார்கள். இன்றும் அரண்மனை பாழடைந்து கிடக்கிறது.

என் பாட்டி அந்த கிராமத்தில் ரொம்ப வசதியாக வாழ்ந்தவராம். ஊரின் முதல் மெச்சு வீடு அவருடையது தானாம். பல ஏக்கர் ஏலத்தோட்டங்கள் சொந்தமாக இருந்து இருக்கின்றன. அத்தனையையும் அவருடைய அண்ணனே ஏமாற்றி வாங்கிக் கொண்டு விட்டார். இப்போது பாக்கி இருப்பது ஒரே ஒரு வீடு மட்டுமே. நாங்கள் வந்து இருக்கும் விஷயம் தெரிந்தவுடன் அக்கம் பக்கத்து சனங்கள் எல்லாம் ஒன்று கூடி விட்டார்கள். ஜாதி மதம் பார்க்காமல் எல்லோரும் ஒன்றாக பழகி உள்ளார்கள் என்பதைப் பார்க்கும்போது ரொம்ப நெகிழ்வாக இருந்தது.

என் அம்மாவின் இளவயது தோழிகள் எல்லாரும் வந்து விட்டிருந்தனர். என் கண்முன்னே அம்மா அவரது பால்ய காலத்துக்கு திரும்பிக் கொண்டு இருந்தார். அம்மா யாரையும் வாடி, போடி என்றெல்லாம் பேசி நான் பார்த்தது கிடையாது. ஆனால் நேற்று பார்த்தேன். அம்மாவுக்கு சந்தோஷம் தாளவில்லை. இதுதான் நான் தூங்கும் கட்டில், இவதான் என்னோட பெஸ்ட் பிரண்டு, இந்த மாமாதான் என்னைத் தூக்கி வளர்த்தவங்க, இந்தக் கிணத்துலதான் எல்லாம் ஒண்ணா குளிப்போம் என்றெல்லாம் பல விஷயங்களை சொல்லிக் கொண்டே வந்தார். கிட்டத்தட்ட மூன்று மணி நேரம் போனதே தெரியவில்லை.

கிளம்பும்போது அம்மா உடைந்து அழத் தொடங்கி விட்டார். நான் எதுவும் சொல்லவில்லை. வெளியில் சொல்லாத ஆசை ஒன்று நிறைவேறும்போது வரும் ஆனந்தக் கண்ணீர் அது. வீட்டிற்கு வந்த பிறகு அம்மா என்னிடம் சொன்னார் .. " நிறைய நாள் கழிச்சு நான் இன்னைக்கு நானாக இருந்தேன்.. ரொம்ப தாங்க்ஸ்டா தம்பி..". ஏதோ ஒன்றை சாதித்தது போல எனக்கும் சந்தோஷமாக இருந்தது...!!!

(பதிவ படிச்சுட்டீங்க.. உங்க ஓட்டக் குத்துங்க.. இல்லன்னா கருத்துரை போடுங்க..)