கைக்குள் அடங்கும் உலகம்..!!!

சமீபத்தில் நண்பரை பார்ப்பதற்காக திண்டுக்கல் போயிருந்தேன். அன்பான மனைவி, இரண்டு வயது பெண் குழந்தை என்று அழகான குடும்பம். வீட்டை எதிர்த்து எங்கள் உதவியோடு காதல் திருமணம் செய்து கொண்டவர். (இன்றைக்கு எல்லோரும் ராசியாகி விட்ட சூழலில் கூட நானும் திருமணத்துக்கு உதவிய மற்ற நண்பர்களும் அவர்கள் இருவரின் வீட்டிலும் வில்லன்களாக பார்க்கப்படுவது தனிக்கதை). நண்பரின் மனைவியும் பெயர் சொல்லிக் கூப்பிடும் அளவுக்கு எனக்கு நல்லதொரு தோழிதான். நான் போன நேரம் வீட்டில் இருவருக்கும் சின்ன வாக்குவாதம் நடந்து கொண்டிருந்தது. கடைசியில் விவகாரம் நம்ம பஞ்சாயத்துக்கு வந்து நின்றது.

நண்பரின் மனைவி சொன்ன பிரச்சினையின் சாராம்சம் இதுதான்: "நண்பர் எங்கே போனாலும் தன்னையும், குழந்தையையும் அழைத்துப் போவதே கிடையாது. திருமணத்துக்கு முன் எப்படி வேண்டுமானாலும் இருந்திருக்கலாம். இப்போதும் அப்படியே இருந்தால் நியாயமா? நான் என்ன அது வேண்டும், இது வேண்டும் என்றா கேட்கிறேன்? கூடவே இருங்கள் இல்லை என்னையும் கூட்டிப் போங்கள் என்று தானே சொல்கிறேன். இது தப்பா?" அவர் கேட்ட கேள்விகளுக்கு நான் பதில் சொல்ல முடியாமல் பேந்த பேந்த விழித்தேன். நானே பலமுறை வெளியே போகும்போது நண்பரை குடும்பத்தை தவிர்த்து விட்டு வரும்படி கூறி இருக்கும் சூழ்நிலையில் நான் எங்கே இதற்கு தீர்ப்பு சொல்வது? நண்பரை பார்த்தால் அவர் மென்று முழுங்கிக் கொண்டிருந்தார். "கண்டிப்பா நான் சொல்றேன்மா.." என்று மேலோட்டமாக அடித்து விட்டு வந்தேன்.

இது போன்ற குற்றச்சாட்டை நான் கேட்பது இது முதல் முறை அல்ல. நான் இந்த பத்தியை எழுதக் காரணமான மற்றொரு ஜீவன் - என்னுடைய நெருங்கிய தோழி ஒருவர்தான். அவர் ஒரு வீட்டுப் பிராணி. எதற்காகவும் வெளியே சுற்றாதவர். நண்பர்கள், ஏதாவது வேலை என்று நான் எப்போதும் ஊர் சுற்றிக் கொண்டே இருக்கிறேன் என்பதுதான் அவருடைய மிகப்பெரிய குற்றச்சாட்டு. அதற்காக எனக்கு சாபம் கூட கொடுத்து இருக்கிறார்.."உனக்கு பொண்டாட்டியா வர்றவ ஒரு பிடாரியா அமையணும்.. நாலரைக்கு கல்லூரி முடிஞ்சா டாண்னு அஞ்சு மணிக்கு வீட்டுல இருக்கணும்னு உன் சிண்டைப் பிடிச்சு உலுக்குரவளா இருக்கணும்.." என்ன ஒரு வில்லத்தனம்?

பொதுவாகவே நான் பார்த்த பல பெண்களும் இத்தகைய குற்றச்சாட்டை சுமந்து திரிபவர்களாகவே இருக்கிறார்கள். அவர்களுடைய உலகம் என்பது ஒரு குறுகிய இடத்துக்குள் முடிந்து போகிறது. படித்த பெண்களும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. நான், என் கணவர், என் பிள்ளைகள்.. சுருங்கச் சொன்னால் என் குடும்பம்... இவ்வளவுதான். "ஏம்மா அவரைத் தொங்கிக்கிட்டு.. நீங்களா வேணும்கிற இடத்துக்குப் போயிட்டுவர வேண்டியதுதானே" என்று சொல்லிப் பாருங்கள். அது பெண்களால் ஏற்றுக் கொள்ள முடியாததாகவே இருக்கும்.

எல்லாம் வீட்டுக்குள்ளேயே இருக்கும்போது வெளியே சுற்றுவது என்பது பெண்களைப் பொறுத்தமட்டில் தேவையில்லாத ஒன்று. ஆனால் அத்தகைய வட்டத்துக்குள் சுருங்கிக் கிடக்க பெரும்பான்மையான ஆண்களால் முடிவதில்லை என்னும்போதுதான் பிரச்சினை வருகிறது. அவர்கள் சுதந்திரமாக சுற்றி வர விரும்புகிறார்கள். யாருடைய தலையீடும் இல்லாமல் தாங்கள் விரும்புவதை செய்ய விரும்புகிறார்கள். அதற்கு தங்களுடைய மனைவியையும் கூட கூட்டிச் செல்வதென்பது முடியாத காரியமாக இருக்கும்போதுதான் மனவேறுபாடுகள் வருகின்றன.

இது ஒரு பிரபலமான நகைச்சுவை துணுக்கு.

ஆண் 1 : வீட்டுல ரொம்ப முக்கியமான முடிவெல்லாம் நான்தான் எடுப்பேன்.. சின்ன சின்ன விவகாரத்த எல்லாம் என்னோட சம்சாரம் பார்த்துப்பா..

ஆண் 2 : அப்படியா?

ஆண் 1 : ஆமா.. அமெரிக்கா ஈராக்குல குண்டு போட்டது சரியா? அடுத்த ரஷியப் பிரதமரா யாரு வரணும்? இந்தியா ஒலிம்பிக்குல தங்கம் வாங்க என்ன செய்யலாம்.. இதெல்லாம் நான் யோசிப்பேன்.. மத்த சின்ன விஷயம்.. அதாவது.. வீட்டுக்கு என்ன சாமான் வாங்குறது.. பிள்ளைய ஸ்கூல்ல சேக்குறது.. வரவு செலவு.. இதெல்லாம் அவ பார்த்துப்பா..

வெறும் நகைச்சுவை என்றால் கூட இதில் இருக்கக் கூடிய சமூகம் பற்றிய தொனியை நன்றாக கவனித்து பாருங்கள். ஆண் என்பவன் குடும்பத்தைப் பற்றிய அக்கறை இல்லாதவனாகவும் பொறுப்புகள் அற்று வெறுமனே வெளியே சுற்றித் திரிபவனாகவும், பெண் என்பவளே சரியான கோணத்தில் குடும்பத்தை காப்பாற்றுவதாகவும் இருப்பதாக அமைந்துள்ளது. ஆணுக்கும், பெண்ணுக்கும் இத்தகைய வித்தியாசமான மனநிலை ஏற்பட என்ன காரணமாக இருக்க முடியும்? உண்மையை சொல்வதானால் சிறு வயதில் இருந்தே இதன் அடிப்படைக் கூறுகளை குழந்தைகளின் மனதில் நமது சமுதாயம் விதைத்து செல்வதைக் காண முடியும்.

சிறு பிள்ளையில் பெண்களை என்ன விளையாட்டுக்கள் விளையாட சொல்கிறோம்? பானை, செப்பு வைத்து சோறு சமைத்து விளையாடுவது, காலாட்டுமணி கையாட்டுமணி, கண்ணாடி வளை ஜோடி சேர்த்தல் என எல்லாமே ஒரு இடத்தில் உட்கார்ந்து விளையாடும் விளையாட்டுகள். பள்ளி போகும் பருவமா? சரி.. வீடு விட்டால் பள்ளி, பள்ளி முடிந்தால் வீடு.. எங்கேனும் வெளியே போக வேண்டுமானாலும் பெற்றோர் இல்லாமல் போகக் கூடாது. கல்லூரியிலும் இதே கதைதான். திருமணம் என்று ஒன்று நடந்தாலும் கணவன் தயவில்தான் எல்லாம் இருக்க வேண்டும். பின்பு குழந்தைகளுக்கான வாழ்க்கை. ஆனால் ஆண்களுக்கு இதுபோன்ற கட்டுப்பாடுகள் எதுவும் கிடையாது. விளையாட்டு தொடங்கி வாழ்க்கை வரை அவர்கள் விரும்பும்படி இருக்கலாம். இதுதானே நடக்கிறது?

ஆரம்பம் முதல் கடைசி வரை இப்படித்தான் இருக்க வேண்டும், எப்போதும் குடும்பம் சார்ந்தே இயங்க வேண்டும் என்று பெண்களின் மனதில் அவர்கள் அறியாமலே சில எண்ணங்களுக்கான விதைகள் தூவப்படுகின்றன. வளரும்போது இதுவே அவர்களின் இயல்பாக மாறி விடுகிறது. இதை பெண்களின் மீதான ஒரு வன்முறை என்று கூட சொல்லலாம். அத்தகைய வன்முறையை பெண்களும் விரும்பி ஏற்றுக் கொள்ளுகிரவர்களாக இருக்கிறார்கள் என்பதுதான் கொடுமை.

தாங்கள் ஒடுக்கப்படுகிறோம் என்பது தெரியாமலேயே, நத்தை ஓட்டுக்குள் ஒடுங்குவது போல பெண்களின் உலகம் அவர்கள் கண் முன்னாலேயே சுருங்கிப் போய் விடுகிறது. இந்த நிலை என்று மாறக் கூடும்? பெண்களின் உலகம் என்று பரந்து விரிந்ததாக மாறக் கூடுமோ, தாங்கள் செல்லும் இடங்கள் எல்லாவற்றுக்கும் ஆண்கள் தங்களையும் அழைத்து செல்ல வேண்டும் என எதிர்பார்க்காமல் தனக்கான தேவைகளை தாங்களே மற்றவரின் உதவியை எதிர்பார்க்காமல் நிறைவேற்றிக் கொள்ளும் தைரியத்தை வளர்த்துக் கொள்ளுகிறார்களோ.. அன்றுதான் அவர்கள் தங்களுக்கான உண்மையான சுதந்திரத்தை அடைந்ததாக சொல்லிக் கொள்ளலாம்.

(மகளிர் தினத்தை ஒட்டி எழுதியது.. நான் பார்த்த, பழகிய.. குறிப்பாக தென்மாவட்டங்களைச் சேர்ந்த பெண்களை அடிப்படையாகக் கொண்டே இந்த கட்டுரையை எழுதி இருக்கிறேன்.. தற்போது சென்னை முதலான இடங்களில் இது போன்ற விஷயங்களில் பெண்கள் முன்னேறி வருவது மகிழ்ச்சியே.. )