நான் ஏன் எழுதுகிறேன்?!!

நாம் அனைவருமே நம் அன்றாட வாழ்கையில் இந்த ஒரு விஷயத்துக்காக ஆசைப்படுகிறோம்.. ஏங்குகிறோம்.. அது என்ன? (விடை.. பின்னாடி...)

நேற்று மாலை கல்லூரி முடிந்த பிறகு கணினியில் அமர்ந்து பதிவுகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். கல்லூரி நாலேகால் மணிக்கெல்லாம் முடிந்து விடும். அதன் பின்னர் தான் மக்களுடைய பதிவுகளைப் பார்க்கும்... நம்முடைய பதிவுகளை எழுதும் நேரம். என் கூட வேலை செய்யும் மேடம் ஒருவர் அருகில் வந்து அமர்ந்தார். தினமும் கல்லூரி பேருந்தில் செல்பவர். நேற்று ஏதோ வேலை என்பதால் இருந்து விட்டார் போல. மெதுவாகப் பேச்சைத் தொடங்கினார்.

"ஏன் சார், இதுல என்ன கிடைக்குதுன்னு தினமும் சாயங்காலம் உக்கார்ந்து எழுதிக்கிட்டு இருக்கீங்க.. உருப்படியா ஏதாவது செய்யலாம்ல..."

நான் ஒன்றும் சொல்லாமல் அவரைப் பார்த்தேன். அவருக்கு நன்றாக ஓவியம் வரையத் தெரியும்.

"நீங்க எதுக்காக மேடம் ஓவியம் வரையுறீங்க..?"

"என்னோட ஆத்மதிருப்திக்கு..."

"சரி.. அதை எதுக்கு மத்தவங்ககிட்ட காமிக்கிறீங்க.. ?"

"அவங்களுக்கும் பிடிச்சிருந்தா பாராட்டுவாங்கல்ல.. அதுக்குத்தான்.. "

"நீங்க ஓவியம் வரையறது வேஸ்ட்ன்னு நான் எப்பவாவது சொல்லி இருக்கேனா?" அவருக்கு முகம் சுண்டிப் போனது. ஏதும் சொல்லாமல் எழுந்து போய் விட்டார்.

நான் ஏன் எழுதுகிறேன்?

நாம் எல்லாருமே சம்பளம் வாங்கிட்டுத்தான் வேலை பார்க்கிறோம். ஆனாலும், நமது அலுவலரோ.. முதலாளியோ.. இந்த வேலைய நீங்க நல்லா பண்ணி இருக்கீங்கன்னு பாராட்டும்போது சந்தோஷப்படுகிறோமா இல்லையா?

இந்த எல்லா கேள்விக்கும் ஒரே விடைதான். நாம் அனைவருமே அங்கீகாரத்திற்காக.. பாராட்டுக்காக ஏங்குகிறோம். சிறு குழந்தை ஒன்று தனது புத்தகத்தில் ஒரு படம் வரைந்து விட்டு நம்மிடம் கொண்டு வந்து நீட்டும்போது, நன்றாக இருக்கிறது என சொன்னால் அதன் முகத்தில் வரும் சந்தோஷத்திற்கு ஈடு கிடையாது. நம் அனைவருக்குள்ளும் அதே போல் ஒரு குழந்தை உண்டு. நாமும் அந்த ஆதரவைத் தேடுகிறோம்.

நேற்று மாலை ஆறு மணிபோல் ஒரு STD கால் வந்தது. நான் லண்டனில் இருந்து என் நண்பன் பேசுகிறான் என்று நினைத்துக் கொண்டு "டேய் மகேஷ்.. சொல்றா மாப்ள.. " என்றேன். "நானும் நண்பர்தாங்க.. ஆனா மகேஷ் இல்ல" என்று வந்தது பதில். மலேஷியாவில் இருந்து பேசுவதாக சொன்னார். நண்பர் நிலாவன் என்னும் பெயரில் வலையில் எழுதி வருகிறார். பேச வேண்டும் எனத்தோன்றியதால் கூப்பிட்டதாக சொன்னார். என்னால் சந்தோஷத்தை அடக்க முடியவில்லை. கொஞ்ச நேரம் பேசினோம். மின்னஞ்சலில் தொடர்பு கொள்வதாகக் கூறி விடைபெற்றுக் கொண்டார். இதேபோல் போனவாரம் மதுராந்தகத்தில் இருந்து அகநாழிகை என்னும் பெயரில் எழுதி வரும் நண்பர் பொன்.வாசுதேவன் கூப்பிட்டு இருந்தார். அவருடனும் நிறைய பேச முடிந்தது.

இவ்வளவு ஏன்? திருப்பூரில் இருந்து எழுதி வருகிறார் நண்பர் ஆதவா. அவருடைய கவிதைகளைப் படித்தாலே எனக்கு கண்ணைக் கட்டும். அவ்வளவு அருமையாக எழுதுபவர். நாம் ஏதாவது ரெண்டு வரியை கிறுக்கி வைத்தால் கூட நம் தளத்துக்கு வந்து கவிதை நல்லா இருக்கு நண்பா என்று சொல்லி விட்டுப் போகிறார். முதலில் இருந்தே எனது எழுத்துக்களைப் படித்து ஊக்கப்படுத்தி வரும் பிரேம், நையாண்டி நைனா, கவின், ராம், சொல்லரசன்..(எல்லாருடைய பெயரையும் சொல்ல முடியவில்லை.. வருத்தம் கொள்ள வேண்டாம்..) இவர்களை எல்லாம் எனக்குத் தந்தது பதிவுலகம் தானே. இந்த அன்பும், புது நட்பும், உறவுகளை விட நமக்கு வேற என்ன வேண்டும்?

இந்த இரண்டு மாதங்களில் நம்முடைய எழுத்தை இத்தனை பேர் படிக்கிறார்கள் என்பது எவ்வளவு பெரிய விஷயம். என் அம்மாவிடம் இதை பகிர்ந்து கொண்டபோது அவர்களுக்கு உண்டான மகிழ்ச்சியை வார்த்தைகளில் சொல்ல முடியாது. என் எழுத்தைப் படிக்கும், எனக்கு தொடர்ந்து ஊக்கமளித்து வரும் நண்பர்களுக்கு நன்றி சொல்லத்தான் இந்தப் பதிவு.

அதனால உனக்கு எதுக்குப்பா இந்த வேண்டாத வேலைன்னு சொல்ற மக்களுக்கு நான் சொல்லிக்கிறது இதுதான்.. "போங்கப்பா.. போய் அவங்கவங்க வேலை வெட்டியப் பாருங்க..."

(பதிவ படிச்சுட்டீங்க.. உங்க ஓட்டக் குத்துங்க.. இல்லன்னா கருத்துரை போடுங்க..)